Ahh o ramazan davulcuları

Davulun sesi uzaktan hoş gelir… Kim demiş ise halt etmiş. Hele ki sabah uyanıp işe gitmenize 2 saat kala geliyorsa, ne kadar uzaktan gelirse gelsin, hoş moş gelmiyor efendim… Toplum olarak gelenek görenek aşkımız sonsuza gitmekte… Geleneksel pilav günleri (burada 1. geleneksel pilav günü derken, bir şeyleri geleneksel hale getirme aşkı en üst düzeye çıkmış oluyor. Bir olgunun ilki daha ilk iken nasıl geleneksel olabilir ki ? ), kına gecelerinde bindallı giymece, ramazanda davulla uyanmaca şeklinde liste uzayıp gidecektir. Halbuki artık ne kadar güzel geleneksel çalar saatlerimiz, geleneksel alarmlı radyolarımız, geleneksel cep telefonlarımız var. Kaçınız davulcu ile sahura kalkıyorsunuz ki? Ramazanın ilk gecesi aynı zamanda ilk çalışarak geçireceğim ramazan olması sebebiyle ayrı bir stresliydi. Saat 3.25te annem tarafından uyandırılana kadar davulcunun davulundan intikam alırcasına gümgümlediğinin farkında değildim. Zira daha yemeğimi yerden de çok bilinçlenmemiştim.bir gözüm yarım açık bir gözüm kapalı şekilde hızla yemeimi yedim, dişlerimi fırçaladım ve yatağa attım kendimi. İş için uyanıp hazırlanmama daha 2.5 saat vardı. Mutluydum. Gelin görün ki bu mutluluğum sokağı bir aşağı bir yukarı geçen, tokmağı davulda değil de sanki beynimde patlatan sevgili Ramazan Davulcusunu duyana kadar… Gelenek gelenek gelenek… Tamam belki güzel şeyler bunlar, ama işler hayat şartlarına ve çıkarlara gelince hiç de öyle olmuyor efendiler…