Ahmet Kural ve Aşk Demiştik. Değiştirdik. Ahmet Kural ve Şiddet.

Sanatçılar göz önünde olan insanlardır.

Sevenleri, onları rol model olarak görür.

Özellikle gençler hayran oldukları sanatçıların, sanata gönül vermiş, duygusal, zarif, olumlu olabileceklerini düşündükleri için, özenirler, severler onları farklı gözlerle görürler.

Örnek almalarıyla ilgili istekleri yoğundur.

Ve yaptıkları işlerden dolayı adına sanat denilen bu uğraşılar, bu muhteşem mesleğin hakkını da vermek zorunluğundadırlar.

Albert Camus demişki:

“Dünya aydınlık olsaydı, sanat olmazdı.”

Buyurun şu sözlerin içindekilerini anlamaya çalışın. Yani karanlığı aydınlatıyor sanat. Aydınlatmayı bir yana bırakalım aydınlığı karanlığa çevirenlere ve onlarda sanatın bir dalından tutan kişilerse nasıl bir aydınlık ve nasıl bir ayrıcalık içinde olabilirler ki?

Sıla bir kadın, bırakın onun ünlü olmasını, sesinin güzel, fiziğinin çok güzel ve bunlara ilaveten sanatının da fevkalade olmasını başta da söylediğim gibi o bir kadın.

O senin sevgilin.

O senin sevdiğin kadın ve o senin kıydığın kadın. Nasıl oluyor bu anlamıyorum.

Şiddet neyi çözdü şimdiye kadar?

Marifet midir kadına şiddet uygulamak ve sadece itiştik demek ve sadece kolunu tuttum diye de ilave etmek!

Ahmet Kural’ın filmlerini neden izleriz, eğlenmek için, stresten arınmak, film boyunca olumlu enerjilerle kendimizi yenilemek için.

Hani eğleniyoruz ya, hani gülüyoruz ya!

Ben diyorum ki bir erkek kadınını korumalı, kollamalı hele de herkesin hayran olduğu bir sanatçıya ihtimam göstermeli. Berelememeli, yaralamamalı.

Sadece söylemek istediğim içim acıdı.

Ve ne yazık ki bu acıyı sadece Sıla’da eziyet görmüş biri olarak hissetmedim. Ahmet Kural’ın kendine yaptığı kötülük içinde hissettim.

İnsanın kendine yaptığı kötülüğü bir başkası yapamıyor demiş biri, ne kadar haklı değil mi?

Ve insan neden şanslı iken şansını böyle heba eder anlayamıyorum.

Nazan Şara Şatana