Aile içi kavgalar... Sevgisiz aileler...

Derdimiz çocuklar... İnsanın, insanlığın çiçeği; yaşama gücü, yarınları, umudu, sevinci, emeğin ve sevginin mükafatı çocuklar... Çok mutlu olmalılar... Üst başları istedikleri şekilde olmalı, beğendiklerini giymeliler... Rengarenk mi istiyorlar, allısını pullusunu mu istiyorlar, palyaço gibi mi giyinmek istiyorlar; öyle giyinsinler... En temiz, en sağlıklı, en tabii yiyecekleri yesinler... Oyuncaklara, çikolataya, tabiata doysunlar... Konuşmaya başladıklarında fidanlar diksinler... O küçücük ağaçlar da büyüsün onlarla beraber...

İsteyen her çocuk en sevdiği bir hayvanı da beslesin, ona baksın ve büyütsün... Yaşatmayı bilsin çok erken yaşta... Yaşama sevincini bilincine yereleştirsin. Her canlı varlığın bu dünyada yaşama hakkının olduğunu iyice bellesin.

Çiçeklerin tam ortasında olsun çocuklar... Ama bütün dünyada!..

En az yılda bir biraraya gelsin dünya çocukları, rengarenk giysilerle en güzel oyunlarını oynasınlar... Çok sevilsinler, sevildikçe daha çok sevgi istesinler... Hayatlarının bir dönemi ile beraber de sevmeye başlasınlar...

Ama bütün bunlar nasıl olacak ki?!.. Dünyanın kavgası, savaşları, alışverişi bitmedi ki... Ve hiç bitmeyecek... Gücü olan devlet; yalanlarla hareket edip parayla, kanla, silahla; güçsüz devletlerin tüm maddi varlığını ele geçiriyor. Dünyanın kavgası var... Bir de ailelerin kavgası var... Aile içi kavgaların da çoğu, dünyaya bağlı...

Aile bir imparatorluk. Güçlü bir imparatorluk. Sevgiyi yaşayan ve yaşatan; kimseye de muhtaç olmamayı prensip edinen bir aileye kimin gücü yetebilir ki?!.. Maneviyat da varsa!.. Her mutlu insanın, her gülen çocuğun ailesine bakın; annesine, babasına, dedesine, ninesine... Daha daha evveline, tüm ceddine bakın... Sevginin bu ailelerde ne kadar güçlü olduğunu göreceksiniz... Ta geçmişten bugüne mutlu olmayı başarabilen aileler; sevgiyi büyüte büyüte zincirin halkalarına yeni sevgi halkaları ekleyerek yaşayan ailelere; insanlığın borcu var... Sevginin olduğu ailelerde her şey, her iş saat gibi işler. Tıkır tıkır... Çocuklar büyür, okur; sevdikleri işlerde rızık sahibi olur, günü geldiğinde huzurlu yuvalar kurar... Evin her ferdi, hele de çocuklar ve yaşlılar en çok sevilenler; en çok değer görenler olur...

Bunları büyük oranda, onarılması çok zor bir kertede kaybettik. Aile içi kavgalar tırmanışta... Sevgisiz aileler çok... Çocuklar doyamıyacakları sevgileri tadamıyorlar bile... Aileler parçalı. Çocukların ruhları parça parça, paramparça...

Bahane çok... Bahanelerin çoğu gerçek... Geçim sıkıntısı had safhada. Ailelerin parasını, gelirini ele geçiren kurumlar var; bunların tuzakları var... Şahıslar var; zalim, saldırgan, arsız, vicdansız...  Aileler korumasız...

Ufacık bir tartışma boşanma mahkemelerinde ayrılıkla son buluyor. Baba gidiyor; anne kalıyor, çocuk ağlıyor... Kalan anne ile ağlayan çocuğun akıbetini soran yok...

Çağımız; aileleri, çocukları yutmakta... Sevgi; gökyüzünde uçup kaybolan, ipi elden kaçmış uçurtma gibi... 

Aile; köyü, mahalleyi; mahalleler ilçe ve illeri; onlar da ülkeyi oluşturur. Hiçbir önyargıya kapılmadan her aileye sevgi götürmek gerek. Çeşmeden taşınan kovalar dolusu su gibi, ailelere sevgi taşımak gerek. Ailenin mal ve can güvenliğini; mutluluğunu korumak; yaşatmak bir insanlık görevidir. Dünyanın bütün devletlerinin de en baş işi; uğraşı olmalıdır. Aileye gelen icra, aile içi kavga, boşanma süreci, çağın tuzaklarına uğrama, zorluklar karşısında naçar kalma gibi durumlarda devletin sıcak eli ailelerin yanında olmalıdır. Hele de borç harç yüzünden perişan olmuş; bu da yetmezmiş gibi mafya denen düzenbazların taarruzuna uğramış aileler acilen koruma altına alınmalıdır.

Çocukların bizden istediği en önemli manevi varlık ailenin mutluluğu, sevgisi... Buna bir de idealler eklendi mi yeter de artar...

Çocukları iyi yapmanın en iyi yolu, onları sevindirmektir. (Oscar wılde)

Çocukların eleştirmecilerden çok, örneklere ihtiyacı vardır. (Joubert)

Bir çocuk sütle ve övgüyle beslenir. (Lamb)

Çocuk, mantığın uykusudur. (Rousseau)

Mutlu çocuk!.. Beşik ne büyük geliyor sana; büyü de bakalım dünyaya sığabailecek misin? (Oscar Wılde)

Çocuklar uyuya uyuya büyür; ihtiyarlar uyuya uyuya ölür. (Türk Atasözü)

Çocukları duymayınız, görünüz. (İngiliz Atasözü)