Aile kokusu...

Dışarıda ve içeride mis gibi aile kokusu var. Sabahların yazın meltem esintisi kadar naif, güzel esmer bir kadının dişleri kadar parlak beyaz bir hayat var aklımda ve gönlümde! Ya da seni sessiz sevmelerim kadar hafif bir hayat bu!

Dışarıda mis gibi aile kokusu var.

Çocukların şarkı söylemeleri kadar içten, hatta şakıyorlar kendi aralarında muhabbet kuşları gibi!

İçeride mis gibi aile kokusu var.

Toplanılmış bir masa etrafına, dizilmiş akrabalar kadar samimi sohbetler dönüyor. Tıpkı aile gibi net ve saatlerce paylaşılan duygular, düşünceler, anılar ve bayram gibi şen kahkahalar! Belki yıllar öncesine ait, belki bugüne ve belki de yarına ait! Bir duygu gibi hayatıma giren ve bir düşünce olarak devam eden ve hatta bir hayal olarak rüyalarımı süsleyen, burnumu titreten bir aile kokusu! Tıpkı fırından yeni çıkmışçasına taze!

Yıllarca hayatımda yürürken karşılaşmadığım ölçüde bana ait ve benim hayatımda olmasını istediğim bir hayat. İçinde bir kadın, bir erkek ve çocuklarım var. Aslına bakarsanız yıllardır değişmiyorum ben, hep aynı ahlak, anlayış ve masum bakış açısı! Tek fark resmimi tamamlamak üzere verdiğim çabanın hiç bitmemesi! Yani kafamdaki ve tuvalimdeki resmin aynı olması için uğraşıyorum. Bunu yaparken de detayında hissettiğim duyguların bir önemi yok gerçekten. Son derece arı ve sindirilmiş yaklaşıyorum hayata!

Ve beynimde ve gönlümde bir aile kokusu var. Mış gibi yapmayıp sarıp sarmaladığım, beni dinçleştiren tarzda!

Ve zaman geçip tatil biterken gerçekten umutlanıyorum hayata dair ve kokular birbirine karışıyor.

İçimde kesinlikle bir umut kokusu var; güzel bir aile kokusu!