Aile Müessesemiz Batık

Günümüzün aile yapısını virane görüyorum. Temelsiz eğreti yapı… Evlenmiş olmak için evlenenler, iki sıkıntı görünce boşanma yoluna gidenler. Mutluluk müessesesi olması gereken, mukaddes gibi korunması icap eden yuvalarımız, adeta öfkenin ve nefretin cebelleştiği arena gibi… Birbirini öncelikle Allah rızası için sevmesi gereken eşler, hoşgörü yerine ateş topu saçar haldeler. Aile müessesini Allah rızasına yönelik sağlamlaştırması ve İslam neslinin devamını sürdürmesi için gayret etmesi gereken eşler, adeta şeytanı sevindirme gayretindeler.

Sevgi dolu olması gereken yuvalarda şiddet, hiddet, küfür, hakaret ve böylesine harp ortamında mutsuz yetişen masum çocuklar. Sonra o çocukların kararan dünyaları, yok olan hayalleri, başkalarından sevgi bekleyişleri, kendilerine güvensizlikleri…

Dinden imandan uzak evlilik kurumları, bu kurumlara istekleri dışında dahil olmuş ebeveynlerin kaderine rızaları dışında ortak olmuş çocuklar. İnsan dünyaya bir kez geliyor. Elbette bu dünya imtihan dünyası, lakin imtihanın şartlarına bireyi aile hazırlar. Aile müessesesi çökmüşse, o çöküntüde büyüyen çocuklardan imtihanda başarılar beklemek hayal olur. Tebessümden uzak büyüyen çocuk, hep suratı asık ömür yaşar. Mutluluk görse şaşar. Hem kendiyle, hem karşılaştığı insanlarla küskün, geçimsiz bir hayat yaşar. Günleri güvensiz, yarınları umutsuz, ruhu sevgisiz, asabi, hep huzursuz, ıstırap içine hapsolmuş, kahrolmuş zamanlardan geçer. Böyle kişilerin evliliğinden üreyen nesiller nasıl Allah’ın istediği gibi bir kul olabilsinler? Bu sorunun üzerinde çok düşünülmesi ve cevabının çarelere yönelik olması gerekir. Rabbim cümlemizi eşine, dostuna, kardeşine, yuvasına, imanına sadık kullarından eylesin. Âmin…

Ayfer AYTAÇ – ayferaytac.com