Ailede yaşananların iş hayatına etkisi

“Bir insanın anavatanı çocukluğudur?”

Ne kadar basit ve yalın bir ifade ve ne kadar çok şey anlatıyor.

İlişkilerinde alınganlık gösteren,küsen, tavır koyan, olayların sorumluluğunu genellikle dışarıda veya başkalarında gören ,suçlayıcı, kırılgan, pohpohlanmak isteyen, çabuk sıkılan, çabuk vazgeçen, istediği olmadı diye gemileri yakan, hayal kırıklığı dönemlerinde öfkeli davranan, duygularını yönetemeyen, şikayetçi davranan, mızmızlanan, ilişkilerini yönetemeyen yetişkinler tanıyor musunuz?

Bunlarla iş yapıyor musunuz? İş ortamında bir arada olduğunuzda bu tabloları yaşıyor musunuz? Ya da siz de böyle misiniz?

Şirket eğitimlerinde ve şirketlerde yaptığımız projelerde sıkça karşılaştığımız bu tablo nasıl ortaya çıkıyor acaba diye düşündüğümde zamanda uzak, fiziken yakın bir yerde bunun cevapları…

İş hayatında şirketlerin kaynak kullanarak değiştirmeye çalıştığı  bu yapı tam olarak ÇOCUKLUĞUMUZDAN geliyor.

Sayın Doğan Cüceloğlu’ nun bu sözü o kadar kıymetli ve gerçek ki..

Biz çocuklarımızı el bebek gül bebek yetiştirirken bir gün büyüyeceklerini, bizim onlara hazırladığımız cennetten çıkarak bambaşka alanlarda ,kontrol edemeyeceğimiz durumlarda kalacaklarını düşünmeden davranmak bir ebeveynin  çocuğuna yapabileceği  en büyük kötülüktür. Çocukların aile ortamında hiçbir zorlukla karşılaşmadan yetişmesi kadar fazlasıyla ezilmesi, itilip kakılması da yetişkinlik için bir çok deformasyon yaratmaktadır.. Anne babalar olarak çocuklarımızın özgüvenlerini şişirdiğimizde de dibe indirdiğimizde de yaralı, bir yetişkin adayı oluşturmuş oluyoruz.

Kafka kötü bir çocukluk dönemi geçirdi. Özellikle de babasıyla hiç anlaşamadı. Kafka üzerindeki baba baskısı çocukluk yıllarından başlayıp uzun bir süre devam etti. Babasına karşı beslediği tek duygu -eserlerinden de anlaşılacağı üzere- nefretti. Pek çok ünlü ya da bilimadamının hayatlarında çocukluklarından gelen izler bulunmaktadır. Bu kişiler olumsuzluğu olumluya çevirebilmiş şanslı kişiler olarak kabul edilebilir. Ancak günlük hayatında  bir türlü doğru ve sağlıklı ilişkiler kuramayan, kavgacı, stresli, mutsuz, huzursuz yetişkinler tarlada yetişmiyor.

Kişilik ve değer gelişimi çocukluk dönemlerinde gerçekleştiğiniden ailelerin bu konuda ne kadar krtik bir noktada olduklarına bir kez daha vurgu yapmak isterim. Çocukluk döneminde çocuğumuzun özgüvenini de inşaa ederiz. Özgüven iş hayatında ve sosyal hayatta sahip olunması gereken  en kritik bir duygudur.

Araştırmalara göre özgüveni eksik olan yetişkinlerin  genellikle çocukluk döneminde dışlanan, kıyaslanan ve sürekli eleştiriye maruz kalan kişiler olduğu gözlemlenmiştir. Bunun iş yaşamına yansıması ise kişilerin fikrini söylemekten çekinme, kusursuz olmaya çalışma, hata yapmaktan korkma, insanlarla göz teması kurmaktan kaçınma, aşırı öfkelenme ve her hangi bir olayı kişiselleştirip kendini hakarete uğruyormuş gibi hissetme gibi belirtilerle kendini gösterir.

Kurumsal yaşamda ya da genel anlamda iş hayatında yaşanan pek çok ilişki problemi çocukluktan getirilen kalıp ve inançların sonucudur.

İş  hayatı aile hayatına benzer biçimde yaşanır…

Kollayan, azarlayan, suçlayan, beğenmeyen, eleştiren, takdir eden , etmeyen,, azarlayan, özgür bırakan, kendi kararlarını alan, itaat isteyen ,  sınır tanımayan, kurallara bağlı, sabırsız, hoşgörüsüz yöneticiler de bir gün çocuktu ve bir ailede büyüdüler.

Kural tanımayan ,sınırlardan hoşlanmayan, eleştiriye gelemeyen, disiplinsiz, gevşek, saygısız, sorumluluk alamayan, kendini yönetemeyen çalışanlarda bir gün çocuktu..

Bu yöneticiler ve çalışanlar uzaydan gelmedi…Bazı ailelerde yaşadılar ve büyüdüler.

O halde 30 yıl sonrasının çalışanları bugün dizimizin dibindeyken bu bakış açısını önemseyip çocuklarımızın anavatanını süsleyip, güzelleştirerek onun için en doğrusunu yapalım..

İlk olarak neyi değiştirseniz, onun gelecek yaşamı için değer yaratmış olabilirsiniz?