Ailemizin beşinci kişisi

Birini kaybetmeden çoğu zaman onun değerini anlamıyoruz. Belki de hayatımızdaki en büyük kayıplardan biri bu. Ben doğduğumdan bu yana hep bizimle olan babaannemi 2 şubat 2007 de kaybettim. Son kez konuşamadan, vedalaşamadan ve nasıl bir anda gittiğini bilemeden.

Ardında kafamda soru işaretlerinden başka birşey kalmadı. Son günlerinde tek bildiğim acı çektiğiydi ve ben onun için iyi olanı istemekten başka birşey yapamıyordum. Onu en son evden hastaneye götürmek için bindirdiğimiz ambulansta gördüm. O an hiç düşünmemiştim onu bir daha görebilecek miyim, bir daha babaanne diye konuşabilecek miyim? diye; oysa şimdi aklımda türlü veda sahneleri, paylaşılamamışlar ve pişmanlıklarım kaldı.

İnsan çok genç anlıyor zamanın nasıl kıymetli kılınabileceğini. Babaannemden dinleyebileceğim, onunla paylaşabileceğim o kadar çok şey varmış ki. Biliyorum farklı bir zamanda olsa da ani olacaktı; ha bu yıl, ha bir kaç yıl sonra... Hiçbir zaman insan birinin kaybına hazırlayamaz kendini, ama keşke bunun bir yolu olabilse...

Sanki hep son anı yaşar gibi yaşayabilmek, bir an sonrasını göremeyecek kadar görmek, bir daha sevemeyeceğini bile bile doyasıya sevmek. Zamanı anlamlı kılmayı, tadını doyasıya çıkarabilmeyi, kısacık sürelerde büyük mutlulukları paylaşmayı becerebiliyorken insan hiç bir anını boşa harcamamalı...