Akıl erdiremiyorum

Akıl erdiremiyorum bir türlü şu Türban denilen çaput parçasının üstünde yapılan bunca tartışmalara. Aklım ermiyor bir türlü bu çaput parçasını başına sarmak için mücadele veren genç kız ve kadınlarımıza.

Aklımın erdiği tek şey: Bu gün için devletin zirvesinde oturmakta olanların ve bazı seçilmişlerin; çevirdiği dolaplar, oynadığı oyunlar. Sayfalar dolusu yazılar yazılabilir bu konularda.

Ne zamana kadar sürecek bu oyunlar bilmiyorum. Bu milletin gözü ne zaman açılacak? Bu nedenle büyük bir karamsarlık içindeyim. Her şey; devletin zirvesine çöreklenmiş bulunanların ve bazı vekillik koltuğu kapanların, öylesine işlerine geldiği şekilde ayarlanmış ki: Yapılabilecek hiçbir şey yok.

Sanırım ikinci bir Türk Atası gelene kadar bu iş böyle devam edip gidecek.

Sendin milletimizin solan ufuklarında,

Güneş gibi parlayıp, yurdumuzu kurtaran.

Sendin cevheri bulup, Türkün asil kanında.

Bütün dünyaya karşı harikalar yaratan.

İşgal altında kalmış, ümidimiz solmuştu.

Yurdumuzun her yanı düşmanlarla dolmuştu.

Ordumuz dağıtılmış, gücümüz yok olmuştu.

Derleyip, toparlayıp, yoktan yarattın bizi…

Zaviyeler, tekkeler, başlarında takkeler.

Düşmanla birleşerek dost olanı lekeler.

Foyası bozulunca karşınızda kekeler.

Bunları yok ederek topluma kattın bizi…

Moralimiz düzelmiş kendimizi bulmuştuk.

Ezilen toplumlara güzel örnek olmuştuk.

Üzülmeyi bırakıp sevinçlerle dolmuştuk.

Vakitsiz ayrılarak öksüz bıraktın bizi…

Sen gidince ülkemiz kederle yasla doldu.

Filizlenen ilkeler, yobazlara yem oldu.

Ufkumuzda patlayan o canlı güneş soldu.

Yeteneksiz ellere terk edip attın bizi…

Artık güneş doğmuyor. Yırtılmıyor karanlık.

Milletinin acısı; sızlıyor derin, derin.

Atam nolur uyan da gör bizleri bir anlık.

Partizanlık uğruna ne haldedir eserin…

H. Hilmi Polat

Güzelbahçe 10 Kasım 1997

On yıl geçmiş aradan hala değişen bir şey yok…