Akıllara zarar!

Küçük çocuklar vardır, çocuk ama olgun; hani sorunsuz, laf dinleyen.. İknası kolay, içi sakin, teker teker oyuncakları ile oynayan... Sonra kocaman gözleriyle insanın gözünün içine bakan, gülümseyen, 'Nasıl bir çocuk bu böyle' dedirten... İyi bir gelecek vaat eden...

Bir de başka tür küçük çocuklar vardır; mızmız, yüzü hep buruşuk... Başkalarının oyuncaklarının üzerine atlayıp onları kıran, sürekli bağırıp çağırıp ağlayan, çevresindekilere fenalık getiren... Laftan anlamayan, dayak arsızı... Bir tek uyurken sakin olup gözünü açtığı anda canavara dönüşen...

Çocuk mu dedim? Dün akşamki 'Yüzleşme'nin ne alakası var şimdi bu çocuklarla, anlamadım ki!!!

Hatta nedense bir şeyler daha geldi aklıma da TDK'ya bakasım geldi;

Biiirrr:

ADAP:

is. (a:da:bı) 1. Töre.
2. Yol yordam:
“Edebiyatın da kendine mahsus adabı var.” -O. V. Kanık.

İkiiiii:

ARSIZ :

sf. 1. Utanması, sıkılması olmayan, yılışık, yüzsüz (kimse).
2. Açgözlü davranan (kimse).
3. mec. Kolayca üreyebilen (bitki).

Ar. âr +sız: utanmaz; yaramaz; azgın

Üüüüç:

EDEPSİZ:

sf. 1. Utanılacak işleri sıkılmadan yapan, utanmaz, sıkılmaz, terbiyesiz (kimse):
“Gelene geçene dilini çıkarır, edepsiz, haylaz bir çocuktu.” -S. F. Abasıyanık.
2. Sakınılacak kötü (kimse), şirret:
“Sen şimdi yukarı çıkar, bu edepsizi defedersin.” -R. N. Güntekin.

Dööört:

UTANMAZ:

sf. Utanması olmayan, sıkılmaz, yüzsüz, arsız:
“Utanmazlık siyasetinin veya utanmaz siyasinin önünde sonunda foyası meydana çıkar.” B. Felek.

Doğru söze ne gerek!!!