Aklı karışık akıllılar

Ne güzel bir cümledir şu ”aklın yolu birdir. Kim söyledi ise varmış bir bildiği.

Gerçekten de akıl yürütülünce, akıl özgür bırakılınca gittikleri yol aynı oluyor. Ya da ola ki biraz sapmış olsun yoldan, kendi haline bırakırsanız hemen yine gitmesi gereken yola dönüyor. Neden mi böyle düşünüyorum. Neler olup bittiğini düşünmeye, merak edip araştırmaya, okumaya, sormaya başladığımda gördüm ki, bilimsel ve hatta evrensel tüm çözümler, fikirler, anlatımlar birbirinin aynı. Konu ile ilgili toplu bir kopya ya da bulaşıcı bir fikir deliliği yoksa demek ki akıl mutlaka müşterek doğruda buluşuyor, ifade ve dili farklı olmakla beraber.

Burada bence çok önemli bir ayrıntı var. Yeter ki aklı karışmış akıllılardan olmayalım. İşte o zaman işin içinden çıkmak biraz zorlaşıyor.

Aklında aklı karışır mı demeyin. Karışır karışır, bakın hem de nasıl karışır, karıştırılır.

Bilindiği gibi AKIL beyni olan her canlıda kendi ölçüsünde var. Ama insanda bir akıl daha var ki ona ben İDRAK-İ AKIL ismini verdim. İnsanı diğer canlılardan farklı yapan, ayıranda bu bence.

İlk akıl, hani şu tüm beyin taşıyan canlılardaki, tamamen bedensel sezgi ve ihtiyaçları yönetiyor olmalı. Onun içinde tüm canlılarda var diyorum. Korunmak, üremek, karnını doyurmak, ihtiras, hırs, zaaf gibi farklı konularda ihtiyaçlarını gidermek için kullandığı, bu konuda türüne özel becerilerle geliştirdiği ilkel akıl belki de.

İdrakli akıl ise tüm yaşamı bir bütün olarak algılayıp genele en uygun olanı seçip neyi, ne için, ne zaman, nasıl yapacağının idrakiyle uygulayan, düşünen ve uygulamaya çalışan akıl. İşte bu noktada hayvandan ayrılıyoruz. Ve de insanlığımız bu noktada ortaya çıkıyor. Bu pencereden bakarsanız düzgün insanlar hemen kendini belli ediyor. Sanki aynı dili konuşuyorlar. Çünkü onları, çeşitli maddi ve de bedeni rüşvetlerle kandıramıyorsunuz, onların akılları karıştırılamıyor, çünkü onlar arzu ve ihtiraslarından önce akıllarını doyurmayı başarmışlar. Bir arkadaşımız demişti bir zamanlar. ”İhtiraslar yetenekleri aşmamalı” diye. Bizim yeteneğimiz insan olmak. Temel bedeni sezgi ve ihtiyaçlarınız insanlığınızın önüne geçince insanlığınız da rafa kalkıyor. İhtiraslarımızın doğruluk rüzgarlarını kesmesine, erdem güneşimizi gölgelemesine, insan onurumuzu yok etmesine izin vermeyelim.

Her birimizin içinde bir mum yanıyor etrafını aydınlatsın diye. Beni de sizlerden gelen ışık aydınlatıyor. içimizdeki mumu “ben nasılsa görüyorum” diye söndüremeyiz, söndürmemeliyiz de. Yoksa bir gün, bir bakarız ki karanlıklarda kaybolmuşuz. İyi ışık vermek içinde kendi mumumuzu daima sevgi ve bilgi ile besleyip akıl ile de parlatmalıyız.

İzin verelim idrak akılla buluşsun, ona ihtiraslarımıza “dur” demeyi öğretsin. Bu gün tatmin edildiği düşünülen hırslar, ihtiraslar, gün gelir hiçbir şeyle doymaz olur ve başlar sizi yok etmeye. Yalnız sizi yok etse iyi. Tıpkı bir kanser hücresi gibi etrafına da bulaşacak. Bunun örneklerini hayatımızda görmüyor muyuz? Kimi hapislerde çürürken ailesi sersefil olmuyor mu? Kimileri öldürmüyor mu ya kendini ya da ailesini? Kimileride memleketinden kaçmıyor mu arkasında kalanları utanç içinde bırakıp? Bazılarına mevkileri bile engel olmuyor.

Bütün onlar ve onlar gibi olanlar benim gözümde aklı karışmış akıllılar.

Hani derler ya “Allahın hakkı 3 dür” diye. Ben de okuduklarımdan, anladıklarımdan, bu adı geçen 3 ü, evrim basamakları arasında ilerleyebilmek için, bize verilen 3 gemi imiş gibi düşlüyorum.

Birinin adı BEN, ikicisinin adı BİZ, üçüncünün adı ise HEPİMİZ.

Kendi adıma, bu yüzyılda artık 3. gemiye binebilecek insan sayısı biraz artmış olmalı diye düşünüyorum. En azından geçenlerin, nasıl geçtiklerine bakıp, anlamaya çalışmalıyız diyorum. Gayretim böyle. Bu yaşamda başarabilir miyim, bilmiyorum? Ama 1. gemi daha o kadar dolu ki, onları almadan bizde bir sonrakine gidemiyoruz. Malum, öğrenirken öğretiyoruz ya ! Ben şahsen el uzatmaya hazırım da elimi gören yok, ya da görmezden gelmek daha keyifli.

İlk gemiyi boşaltmak lazım ki insanımsılara yer açılsın.