Aklıma galip düştü, kalbim ve ruhum!!!

Bugün yeni bir sabaha uyandım ama ne uyanış benimkisi!

Son zamanlarda sıkça yaşadığım bir duyguyu birkaç gündür kendimden uzaklaştırmıştım sanıyordum ki, bu sabah yine aynı şeylerle uyandım.

Sabah acıyorum gözlerimi ve sanki göğüs kafesime taşıyamayacağım bir baskı yapan iki el tarafından nefes almam engelleniyor gibi zoraki nefes alarak fırlıyorum adeta yatağımdan.

Kalkıyorum, bakınıyorum sağıma soluma, derin derin nefes alıyorum ve geçecek, haydi kalk diyorum.

Geçiyor mu peki??

Hayatın akışına kaptırana kadar kendimi geçmiyor tabi ki.

Sonra işe gidiyorum, günü yaşıyorum, akşam olunca bugün iyiydim sabahki hal geçti artık galiba diyorum, ama yatağıma uzanıp günün muhasebesini yaparken her şeyin aynı yerde durduğunu görüyorum ve yeniden başlıyoruz…

Neden böyle olduğunu çok iyi biliyorum aslında, bunu yaşamam için sabahlarıma eskisi kadar güzel ve rahat nefesler alarak uyanmanın yolunun ne olduğunu çok iyi biliyorum ama dönüşü olmayan bir yola girdiğimi de biliyorum.

Nefesimi geri almak, rahat bir gece sonrası güzeli bir sabaha uyanmak, ilacıma kavuşmam bir telefon kadar yakın belki de, ama milyonlarca yıl kadar da uzak sanki…

Bu kadar imkansıza kürek çekmektense bu şekilde nefes almayı öğrenmem daha kolay sanıyorum.

Çekilen her çile insana yeni bir deneyim olarak kalıyormuş bunu her gün çok daha iyi anlıyorum.

Ben de hayatıma bu tip sıkıntılarla yeni deneyimler katıyorum galiba.Arada yaralanan zavallı yüreğim olsa da, ona hükmeden bir aklım var ve onunla savaşacak gücüm yok malesef.Öyle ki, o akıl, kalbe de ruha da hükmetmekten geri kalmıyor. O bu acıları çekmen gerek ama geçecek diye yalan avuntularla teselli veriyor. Ne diyeyim şimdi galip AKIL geliyor.

Biz hakkımızı çok kullanmışız kalbimle ona karşı, o zamanlar hiç müdahale etmesine müsaade etmemişiz bize.Şimdi de o bize müdahale hakkı tanımıyor.

Zaten çok yorgunuz bizde ona bıraktık kendimizi, bakalım onun akışında doğrunun ne kadar iyisini bulacağız…