Aklıma geldikçe,
içime kanar
ruhum bedensiz, mekansız koştururken
Seni sen yapan
hiç birşeyin olmadığını görmek
duvarlardan dökülen
tozlanmış
ruh döküntüleriyle
dökülüyorum, altüst olmuş
her yana, her ana
havaya, toprağa, suya herşeye...
Yaşanabilir mi, aynı anda
sevgili Babacığım,
sen gittin, senden sonra
herşeyde gidiyor, bitiyor, eksiliyor yavaş yavaş...
Azalıyor, yaşam, günler, aşklar...
Eksikliğim, bütünlüğüm
ikisi de eşit.
Ölüm ve aşk
yürekleri yakan
ikisi de benziyormuş birbirine,
ikisi de aynı acıyı veriyor...
Nurten İyem
