Aklımda ne kaldıysa

Düşüyor, düşüyorum, kendi tarihimde anne karnına kadar düşüyor ve üşüyorum.

Bu yaş kaç ise, oradan kendi tarihime bakıyor ve onu yeniden yazıyorum; yalan doğru. Ben, onaylar mıyım ya da bir başkası çıkıp, sıkmış! diye haykırabilir mi veya fark eder mi, hani şimdiki dünyada?

Şimdi, buradan tarihime dokunuyorum, belki birçok düzeltme bile yapabilirim, hani çoğu tarihime bakmamışken, hem ne diye senin tarihinle ilgilensinler, sen kimsin!

Ben karakuru bir bebek, dünyaya gözlerimi açtım!

Ben, çelimsiz bir çocuk, okul bahçelerinde koşturdum. (O zamanlar okulların bahçeleri vardı, vardı vardı!)

Aaa, baba senin ne çok kitabın var, bol bol okuyabilirim değil mi, okurum okurum. Aydın amca, bu küçücük ama bir o kadar da derin mekanda, sessizce dünyanın en güzel işini yapıyorsun; kitaplar, dergiler; düşünceler; anladığım anlamadığım hayat geçişleri....

Balık kraker çıktı, yer misin, alır mısın, bak çok güzel, ben her gün yerim, tuzlu tuzlu, minik minik, oyun gibi, tam bizim yaşımıza, başımıza....

Baraka maraka, okuyoruz ya, biraz daha büyüyünce beton binaya geçeriz, ne var bunda, sen sarıl öğrenmeye, sıkı sıkı, yapış ona!

Baba, ben hem köyde olmak istiyorum fındık vakti, hem de Perşembe'de dedemin elini tutup dolaşmak istiyorum kahve kahve ama bahçeli, püfür püfür esintili, olur mu?

İstanbul! Tamam baba, oraya da gideriz, Hacı dayımla çalıştığı yere gideriz, arkadaşlarıyla tanıştırır beni, o kadının bakışlarında daha iyi tanırım dayımı ve hayatı, hatta İstanbul'u?

Büyüyemedim.

Acelen ne oğlum, tadına var işte tam içinde olduğun bu anın, sonra nasılsa....

Nasılsa büyüdüm, hem de çok büyüdüm, şimdi tekrar küçülme telaşındayım, onun için sarılıyorum kendi tarihime, artık aklımda ne kaldıysa; devam!

Ş.Y.