Aklımın iplerini saldım...

Ben...

Bin parçayım…
Hücrelerim senkronize hareketlerini kaybetmiş…
Bir hikâyenin iyi kalpli prensesiyim…
Ya da gerçekte var olmayan bir dünyaya dalıyorum.
Saçlarım gibi hayat… Dümdüz akıp gidiyor…
Güzel kelimelere buluyorum yüreğimi…
Güzel masallar fısıldanıyor kulağıma…
Ben… Hikâyenin iyi kalpli prensesiyim…
Ruhum acıların en büyüğüne gebe…

Hayat...

Beni bilmediğim, daha önce tatmadığım bir huzura, bir hikâyeye dâhil ediyor.
Ellerinde yüreğimi taşıyor… Ellerinde usul usul yaşıyorum.
Hayat; beni bilmediğim sevda şehirlerine sürüklüyor…
Kimi zaman bir kır kahvesinde soluklanıyorum, kimi zaman bir ağacın gölgesinde
Rüzgârına kapıldım, itirazım yok… Yürüyorum, sürükleniyorum, kapılıyorum seline…

Şehir...

Işıklarıma katıyorum, ışığını … Cadde, sokaklarıma yazıyorum bir bir yüreğini…
Hayatın sürüklediği misafirimi karşılıyorum…
Şehirim ben… Bin bir ışık, bin bir yürek ve bin bir ses olur içimde…
Sesinin ezgisi farklı, ışığın göz alıyor ve yüreğin…
Yüreğinin acısı şehrimin acısı oluyor…
Yüreğinden taşan alev, yüreğinden taşan küller savruluyor…
Şehrim bitmiş bir hikâyenin yasında yaşıyor…
Hayat, yüzünden sıyrılıp savruluyor…
Şehirim ben… Işıklarım sönüyor…

Ben…

Şehri tepeden gören bir ağaç gölgesindeyim…
Bin parçayım…
Şehrim… Rüzgârına saldım saçlarımı…
Parça parça ayrıldım…
Sokaklarına dağıldım…
Esiyor caddelerinde öfkem…
Esiyor senin gibi…
Ve tüm şehir, tüm hayat farkında…
Hikâye bitti…
Ben, iyi kalpli bir prensesim hikâyenin tam ortasında…
Kabullenmiyorum hayatı…
Kabullenmiyorum şehrin bildiklerini…
Ben iyi kalpli bir prensesim…
Parçalarımı topluyorum caddelerden…
Bin parçayım…
Kalanım…
Olup biteni anlamlandırmaya çalışmakta…
Anlamsızım… Ölüyüm… Nefessizim…
Aklımın iplerini saldım… Deliyim…


Fotoğraf : www.deviantart.com