Aklımın zamansız öldürdüğü sevda

Gözlerinin ruhuma kattığı heyecanı özlüyor şimdilerde yüreğim. Sevmekle sevmemek arasında, bocalayan kararsız yüreğini. Her kırgınlığın arkasından aşka dair kurduğun cümleleri.

Seni ne kadar hüsrana uğratırsam uğratayım, her defasında bana daha da sıkı sarılışlarını. İyi geceler dilemediğim zaman uyuyamayışlarını, ben sensiz yapamıyorum dediğin zamanları düşünüyorum sevgili.

Her git dediğimde gidemem derdi ya sözlerin, bedenin gitse de kalırdı yanımda hep yüreğin. Yazmamak için günlerce tuşlara direnen ellerin, seni seviyorum cümlesi ile sonlanırdı tüm kırgınlıkların.

Bir bakışım yeterdi bütün buzları eritmeye. Öyle yoğun yaşıyorum ki kalbimde hissettirdiklerini, insan içinde bu kadar büyütür mü sevdiğini derdin ya doğruymuş sevgili.

Bitti dediğimde sonuna bir türlü nokta koyamadığın uzayıp giden sözlerin, nerede olursam olayım peşimde dün gibi söylediklerin. Dünde, bugünde, yarında yüreğin kadar yanındayım dediğinde, nerden bilebilirdim ki bu denli sevdiğini.

Sanma ki gözlerim görmüyor diye unuttum yüreğini. Fotoğraflarını attım diye özlemiyor değilim gözlerini.

Aklın zamansız öldürdükleri, yürekte amansız dirilirmiş bilemedim ki sevgili...

Yüreğime ekilen hiçbir sevda tohumu filizlenemedi içimde. Her gün bir önceki günden daha çok yeşertmeye çalıştığım duygularım susuz kaldı.

Bir bir kurudu gönül yapraklarım. Işık yakamadım kalbime yelken açan gemilere. Uçsuz bucaksız sevmelere dahil olamadım.

Dokunduğu tenlerde üşüdü ellerim. Anlamını yitirdi tüm sevgi sözcüklerim...

Avuçlarımı açıp özgür bıraktığım sevgili; biliyorum duyuyorsun beni. Bir kafesin içine kilitlediğin duygularımdan gel azat et beni.

Kapıyı açık bıraktın fakat uçamıyorum ki sevgili. Anladım ki yeni baştan öğrenmeli her şeyi. Hissetmeli içinde hesapsız söylenen sözleri.

Bu ebedi mahkumiyetten ne olur gel kurtar sevdiğini, çünkü yakarışlar bu güzel gözlü kadının son isteği!