Aklın sığınağında hayata tutunmaya çalışan çocuklar

Siyah bir kağıt üzerinde gün ağarıyor

Keşke becerebilse ağarmayı!

Çıplak ayaklı öksüz çocuklar köprü altında

Keder yumağı içinde ışık bekliyor

Mum eriyor, kar eriyor, çocuklar üşüyor

Karanlık ve soğuk zindana düşüyor...

Parmaklarının arasından soğuk bir rüzgar geçti!..

Onlar, dudaklarından gülüşleri

Ellerinden oyuncakları alınmış çocuklar

Titreyen bedenlerini gölgelerine sarıyorlar

Güneşleri çalınmış üşüyorlar...

Siyah bir kağıt üzerinde gün ağarıyor

Keşke ağarabilse ve keşke sabahı görebilse

Karanlığa savrulan sevinçleri!..

Kül rengi suların içinde, ıslak bakışlarıyla

Çıplak ayaklı çocuklar yürüyor

Anadan-babadan, vatandan yana hasretlik çeken

Zulmün tohumlarıyla büyüyen çocuklar...

Daha adlarını öğrenemeden

Yarınlarına mezar taşı dikilmiş çocuklar...

Ki onlar, aklın sığınağında hayata tutunmaya çalışıyor!..

Henüz bu dünyanın iyiliklerine gözleri açılmadı onların

Ve henüz saçları uzayıp alınlarına düşmedi perçemleri

Kağıt-kalem de tutmadı, çanta da taşımadı elleri

Çakıl taşları üzerine serildi umutları...

Çiçek toplamak istedi çıplak ayaklı öksüz çocuklar

Ama, kulaklarında bombalar patladı

Oyun bahçesi istediler, üzerlerine ölüm yağdı

Cehenneme fırlatıldı masumiyetleri

Her bombayla delik-deşik oldu hayalleri

Kaybettikleri dünyalarıyla gömüldü onlar...

Çıplak ayaklı masum çocuklar...

Kim toplayabilir ki şimdi onların ölüm tarlalarına savrulan hayatlarını

Ve hangi kelimeler anlatabilir ki onların dertlerini...  

Masumiyetlerine çarpan kayalarla

Üzerlerine atılan bombalarla

Toplarla-tüfeklerle binlerce kez parçalandı düşleri...

Çıplak ayaklı öksüz çocuklar

Bir daha rüya göremeyecekler...

Rukiye Çelik/Ankara

22 Eylül 2014