Akmaz gözyaşlarımız yanaklarımıza

AKMAZ GÖZYAŞLARIMIZ YANAKLARIMIZA

Omurgalıların göz boşluğundaki bezlerin salgıladığı berrak, parlak, tuzlu sıvıdır diye tanımlanmış gözyaşı sözlükte.

Bizler için bundan çok daha fazlasını ifade ediyor hiç şüphesiz ki…

Dünyaya açar açmaz gözlerimizi başlarız ağlamaya sesimizi duyurmak için, ben de varım demek için. İletişimin bir şeklidir ınga sesleri… Sesimizi duyunca koşar gelir annemiz, uğraşır susturmak için. Karnımızı doyurur, altımızı değiştirir. Kıyamaz annemiz, babamız gözyaşlarımıza…

Ama öyle midir yeryüzünde karşılaşacağımız diğer kişiler. Yakıverirler canımızı an olur, acımazlar, acıtırlar. Akıverir gözyaşları o zaman.

Genellikle canımız yandığında sığınırız gözyaşlarımıza. Lakin mutluluktan da ağlar insan. Öyle anlar vardır ki uçuveririz mutluluktan havalara ve tutamayız o an gözyaşlarımızı.

Heyecanlanırız, efkârlanırız, üzülürüz, seviniriz… Ağlarız.

Belki de vara yoga dökeriz gözyaşı... Sulu gözlüyüzdür…

İstesek de akmaz bazen bir damla yaş… Ağlayamayız… Tutulur kalırız öyle.

Daha kolay ağlar kadınlar…

Ağlamaz denir erkekler…

Yüreğe dokunan duygulardır gözden süzülen damlalar. İçinizde büyüyen haykırışın çığlıklarıdır dışa vuran. İsyandır belki de.

Olur olmaz yerde dökülüverir bazen. Utanmayla karışıp gözyaşlarımızı saklamak için bahaneler sıralayıveririz böyle anlarda. Sanki insani bir duygu değilmişçesine, sanki kimsenin başına gelmeyecekmiş gibi…

İnsan olmaya dairdir gözyaşı… Zayıflık değildir asla. Bazen acizlik olarak değerlendirilse de, acıma uyandırsa da… Her ne kadar şarkı “SEN AĞLAMA DAYANAMAM AĞLAMA GÖZBEBEĞİM SANA KIYAMAM” dese de… Karşınızdaki dayanamayıp size katıldığında karışır ya gözyaşlarınız birbirine, duygularınız bir olur ya… Kalbiniz ağlar ya önce… Böyle anlar da sarmalayacak, teselli edecek biri olmalıdır yaşamınızda… Başınızı omzunuza koyup da hüngür hüngür kendinizi saklamadan rahat bırakabileceğiniz bir omuz...

Çoğu erkeğe göre ise çok güçlü bir silahtır gözyaşları kadınların sıklıkla kullandıkları…

Rahatlatır gözyaşları… Şarkıdaki gibi “AĞLAMAK GÜZELDİR SÜZÜLÜRKEN YAŞLAR GÖZÜNDEN.”

Bazen de içimize akar gözyaşlarımız… İçin için ağlarız… Akmaz gözyaşlarımız yanaklarımıza.

“AĞLA, AĞLA FİRUZE AĞLA… ANLAT BİR ZAMAN NE DAYANILMAZ GÜZELLİKTE OLDUĞUNU.” der şarkılardan biri. Yitirilen şeye dökülür burada da gözyaşları.

Her dem bir bahane bulunur ağlamak için… Bazen bir şarkı hatırlatır geçmişte yaşanmış bir anı ve dökülüverir gözlerimizden inci taneleri… Bazen bir filmde, bir sahne… Bir cümle bir romandan… Bir şiirde birkaç dize… İçlendirir, sızlatır içinizdeki ince yerleri.

Kadınlar daha kolay gözyaşı dökerken erkekler duygularını saklar kendine. Çoğu için çok zordur gözyaşı dökmek. Belki de yetiştirilme biçiminden kaynaklanmaktadır bu durum. Erkek adam ağlamaz denir ya… “GÖZYAŞLARIN İÇİMİ ACITIYOR… ERKEKLER AĞLAMAZ SEVGİLİM SİL GÖZYAŞINI” der şarkı… Hani çok güçlüdür ya erkekler… Güçlü olmak zorundadırlar ya… Koruyucu, kollayıcılardır ya… Bundandır belki… Ama onlarda insandır… Ağlayabilmelidirler… Saklamamalıdırlar gözyaşlarını içlerinde. Biriktirmemelidirler damla damla… Gölcükler oluşmasına izin vermemelidirler… Ve sonra çağıldamasına… Paylaşmalıdırlar gözyaşlarını da. Çünkü ağlamak da yaşama dahildir…

Berrak, parlak, tuzlu sıvı… Ah o tuzlu sıvı, neler neler anlatır damla damla…

(07.11.2008)