Akrabalar mı? Akbabalar mı?

Bir türlü anlaşılamayan akrabalar (yoksa akbabalar mı? )

Konu akrabalarımız olunca herkesin kendine göre söyleyebileceği olumlu ya da olumsuz bir sürü fikri vardır. Şu anne tarafı ve baba tarafı ayrımını da es geçmeyelim, değil mi? Merak ettiğim bir şey var: Herkes ben gibi anne tarafını kendine daha yakın bulurken baba tarafına biraz daha mesafeli mi yaklaşıyor. Yoksa sadece ben mi böyleyim?

Düşünüyorum… Düşünüyorum… Bütün güzel anılarımın gizli kahramanı ananem çıkıyor. Yine düşünüyorum… Babaannemle paylaştığım ne kadar az şey var. Üzülüyorum… Aileyi ayakta tutan temel kadındır. Buna her daim yürekten inandım ama ya çocuklar… Aile bağlarını kuran ebeveynler iken neden bu bağlar pamuk ipliğine bağlıdır, hiç anlamam.

Anne deyince akan sular durur. Tabiî ki anane deyince de… Peki ya diğer akrabalarımız? Amcalarımız, halalarımız, kuzenlerimiz, … Bunlarla bağlarımız nasıl? Ayağımızı kaydırmak için ellerinden geleni yapan, sanki biz kardeşinin ya da abisinin ya da ablasının çocuğu değilmişiz de yedi kat elmişiz gibi davrananlar… Onlara ne demeli? Bir de bizden sınırsız saygı ve sevgi isterler. Buna ne demeli? Unutmayalım beyler, bayanlar; bu dünyada her şey karşılıklı. Siz bizi sevin sayın, biz de sizi sevelim sayalım. Yılanlaşmaya gerek yok. Maskelere ise hiç mi hiç gerek yok. Kimse kimseyi zorla sevecek değil ya! Görüşmek istemeyen görüşmez. Yeter ki birbirimize dürüst olalım. Hiç değilse birbirimize olan saygımızı yitirmeyelim.

Gün olur devran döner, yaşlanırsınız. Etrafınıza dağıttıklarınızı toplarsınız. Gün olur yatağa düşer bir sese, soluğa hasret kalırsınız. Hatır için sayılırsınız, hatırı geçen insan gider; size duyulan saygı biter. Sabır, sabır, sabır… Herkes bir yere kadar sabreder…