Akvaryumdaki Hayatlar

Bizlerin yaşama hakkı yok diye düşündü. Üşüyordu titriyordu. Sabah evden işe diye çıkmış, işe gittiğinde işten çıkarıldığı gerçeği ile yüz yüze gelmişti bu onu soğuktan daha ziyade hırpalıyordu. Avuçlarını birleştirip ağzına yaklaştırdı ciğerlerini yakarcasına ağzından çıkan nefes kırıntıları ile hohladı içlerine avuçlarının. Kar yağmaya başlamıştı kentin üstüne. Önü sıra ayak izleri görüyordu. Hırsla ayaklarını bu izlere vuruyor hıncını onlardan alıyordu sanki. Sağından solundan insanlar geçiyor. Beyaz kelebeklerin son kanat çırpınışlarını andıran kar iyice hızlanmıştı. Yerdeki ayak izleri onun ezmesine fırsat bırakmadan karla kaplanıyordu artık. Kar her yanı aynı seviyeye getirmiş, zemin farklılıklarını ortadan kaldırmıştı. Ne kaldırım vardı artık nede yol. Doğa kendince eşitliği sağlamıştı yeryüzünde. Gözüne bir kedi ilişiyor. Uçmaya çalışan bir kuş görüyor sonra. Küçük bir kız çekiyor dikkatini. Çöp tenekelerini kara karşı siper etmiş başının üstünde mukavva bir kutu. Bir duvarın dibine sinmiş halde duruyor bu küçük kız. Ayağında yarım yamalak bir ayakkabı. Üstünde kimin verdiğini unuttuğu bir hırka. Başında kirli saçlarının bir kısımını ancak örten eşarp bez karışımı bir örtü. Az önce görüp te acıdığı kedi geliyor aklına. Bu küçük kızın ondan ne farkı var diye düşünüyor kendi kendine yine. Hiçbir farkı yok.

- Ne işin var kızım bu soğukta ne arıyorsun burada? Kendine söylenen bu sözleri duymazcasına umursuzca öyle duruyor küçük kız. Kıza iyice yaklaşıyor adam tam başka şeylerde söyleyecekken,

- O seni duyamaz diye sesleniyor biri. Kafasını sese çeviriyor adam. Orta yaşta kızla giyimi ve yüzü gözü bile aynı bir kadınla yüz yüze geliyor aniden.

-Kulakları seni istese de işitmez diye ekliyor kadın. Elini kıza uzatıyor ama elleri boşta kalıyor kadının. Ayaklarının altında yer yarılıyor. Hem kaç parçaya birden. Olduğu yere düşüp kalıyor. Bu kez kız hamle yapıyor kadına doğru. Adamdan önce kapanıyor kadının üstüne. Adam şaşırıyor yaşadıklarından. Kadını zar zor yakındaki bir iş hanının içine çekiyor. Kızda peşlerinden geliyor ağlayarak. Sizi duymayan birine ne söylenir böyle durumlarda. Ama kız bir süre sonra adamdan zarar gelmeyeceğini amacının yardım olduğunu anlıyor adamın. Kadının başına oturup bekliyorlar. Epey bir zaman sonra küçük kız bir gazete parçası çıkarıyor hırkasının içinden. Bir başlık kocaman “Taşeron işçi direnişi” ne alakası var dermişçesine kıza bakıyor adam. Kız gazetedeki resmi gösteriyor adama. Resme dikkatli bakıyor adam ve resimde kalabalıkların en önünde kadını görüyor. Bir zaman sonra kendine geliyor kadın.

-Ne oldu bana,

-Bayıldın,

-Kızım nerede?

-Tam ayak uçunda. Aniden büyük bir sevinçle kendine gelen kadına sarılıyor küçük kız.

Gelin diyor adam az ilerde bir kahvehane var hem sıcak bir şeyler için hem de karnınızı doyuralım param ancak buna yeter diyor. Zorda olsa yerinden kalkıyor kadın. Önde adam arkasında küçük kız ve kadın adamın sözünü ettiği kahvehaneye gidiyorlar. Kulaklarına açık duran televizyonda yükselen "sendikasız, kölece çalışmaya hayır" sesi doluyor birden. Kısık gözlerini iyice yuman kadın,

-Bizler hayat akvaryumunda birer balık gibiyiz. Kocaman suyun içinde bizi kim görür. Bir parça ekmek bize düşen. Der ve gözleri boşalır birden.

-Akvaryuma birazda ben su ekleyeyim derken adam ağladığını göstermemek için

- Ben size simit alayım deyip yerinden kalkar.

Ama kadın dâhil her kes görmüştür adamın ağladığını. Hem görseler bile adam bilir ki akvaryumdaki balıkların ağladığı yadırganmaz. Aynı akvaryumda başka balıklarında varlığı içini rahatlatır adamın. Tuhaf bir duygu ile dolar içi.

-Kar ne güzel yağıyor der kendi kendine. Yerdeki izleri ezmemeye özen göstererek simit fırınına doğru süzülür adam.

Başta Buca taşeron İşçileri olmak üzere tüm taşeron işçilere adanmıştır.