Al sana ait olanları, bana hayatımı geri ver!

Söylesene sen neyi ve kimi seviyorsun?

Senin sevdiğin insan mı, insanı duygular mı, yoksa sana ait olan değerler mi?

Her şeyin en iyisini bilen sen ukala!

Hiçbir zaman seni anlayamayan bir aptala anlat derdini!

Anlat ki; şu cahil seni anlayabilsin, seni anlayabilsin de bir gün köylü olmaktan vazgeçer belki, senin gibi modern. Çağdaş, demokrat olur, gerçi o köylüdür ne demokrasiden, nede çağdaşlıktan anlar!

Sevilmeyi bekleyen sen, ne kadar ve nasıl sevdin beklediğin sevgiyi?

Gecesi gündüz olmuş garibe ne kadar sahip çıktın?

Söyle!

Soruyorum!

Cevap ver!!!

Tabi sende insanlıkta yoktur, anlayamazsın ki beni, benim gibi varoşları.

Söyle pamuk prenses senin ellerin tarlada çalışmaktan nasırlandı mı?

Sen hiç beş kuruşsuz kalıpta, sigara parası bulamadığın anlar oldu mu?

Anlayamazsın!

Bırak anlatmayı, sen anlamayı da beceremezsin.

Sen ki şımarık ve hüngür, hüngür ağlayarak duygularını bastırmaya çalışan serseri, sen nereden bileceksin içimin ne kadar acıdığını.

Anlamanı da beklemiyorum ya, anlamak için önce anlayışlı olmak gerekir, sende ola olsa anlayışın sadece yaşlı kısmı olur.

Çek git hayatımdan, bırak beni bana, beni sevdiklerimle, sevmediklerimle, sevmeyenlerimle, yalnızlıklarımla bırak, çek git hayatımdan!

Yeter döktüğüm gözyaşı, yeter senin için hayatımı harcadığım sahipsiz, sessiz, çığlıksız, manidar günlerim.

İstemiyorum seni hayatımda!

Sen hala neden hayatımdasın?

Neden bana sırtını verdin?

Neden hala sırtımda kambursun?

Bırak beni bana da, ben olayım azıcık!

Sayende yitirdiğim kişiliğimi bulayım!

Bırak beni dalgalara da sel olayım azıcık!

Hayat bulayım başka gönüllerde, sen olmadan, sen kokmadan, sen esmeden!

Bırakamayacaksan da “ADAM Ol” da sahip çık bana!!!

Not: bu yazım beni ve benim hayatımı dile getirmediği gibi, kimseye de atfen yazılmamıştır!

Resim: www.hafif.org