Aldatacaktım ama eşimin mektubuyla şoka girdim

Aldatacaktım ama eşimin mektubuyla şoka girdim

“Eşimle 9 yıldan bu yana evliyiz. İki de çocuğumuz var.

Bir süre önce bir kadınla yakınlaştık. Birkaç kez görüşüp buluştuk. Sonra da birlikte kaçamak yapmaya karar verdik.

Eşime, ‘Yarın iki gün İstanbul dışında olacağım. Bazı firmalarla görüşme yapmam gerekiyor,’ dedim

O da ‘Tamam canım, akşamdan valizini hazırlarım,’ dedi. Ertesi gün yanımda o kadınla birlikte yola çıktık.

Akşam otele geldik. O bir şeyler içmek için aşağıya indi. Ben de içindeki giysileri gardıroba yerleştirmek üzere valizimi açtım.

Valizdeki bir zarf dikkatimi çekti. Zarfın üzerinde benim ismim yazıyordu.

Zarftaki mektupta;

‘Canım aşkım daha şimdiden seni özlemeye başladım. İki günlük yokluğuna nasıl alışacağım?

Seninle evli olmaktan dolayı ne kadar şanslı olduğumu düşünüyorum.

Çevremde bir çok kadın eşinden şikayet ederken, ben senin, sevgi dolu ve güvenilir olmandan gurur duyuyorum.

Şu anda bizden uzak olmanın nedeninin de bizi daha iyi yaşatmak için olduğunu biliyorum.

Umarım ben de bir eş olarak senin bu fedakarlıklarına layık olurum.

Sakın bizi düşünme, annem bizde kalacak. İçin rahat olsun. ‘Akşamları soğuk olur,’ diye, valizine yün eşofman koydum.

Ayrıca valizin cebinde bitki çayı da var. Biricik aşkım, seni çok seviyorum,’ diye yazıyordu.

Bir yandan suçluluk duyuyor, diğer yandan da vicdan azabı çekiyordum. Şok içindeydim. Kendimi tutamayıp ağlamaya başladım.

Ben ağlarken o ana kadar sevgilim olarak gördüğüm kadın da geldi. O da şaşkınlık içindeydi. Ne olduğunu anlayamadı. Mektubu ona uzattım. Okudu ve hiç yorum yapmadı.

Bana döndü, ‘İstersen dönebiliriz,’ dedi. Ben de ‘Çok iyi olur,’ dedim. Gece otelden ayrıldık.

Uzun bir yolculuktan sonra İstanbul’a geldik. Onu evine bıraktım. Ayrılırken ‘Sana da çok ayıp oldu, beni bağışla,’ dedim. O da gülümsemeye çalışarak, ‘Eşin çok akıllıymış,’ dedi ve ayrıldı.

Eve geldiğimde güneş yeni doğuyordu. Kimseyi rahatsız etmemek için kapıyı kendim açıp içeri girdim.

Eşim yanında kızımla yatıyordu. O kadına vermek için aldığım pırlanta yüzüğü başucuna bıraktım. Ben de salonda kanepede uyudum.

Uyandığımda eşimin beni izlediğini gördüm.

‘Aldığın yüzüğü çok beğendim. Sen ne kadar ince ruhlusun,’ deyip beni öptü. Birbirimize sıkıca sarıldık.

‘Neden erken döndün’ diye sordu. Ben de ‘İşim erken bitti, sizi çok özledim,’ dedim.

Bahçede çok güzel bir kahvaltı hazırlamıştı. Hep birlikte kahvaltı yaptık. Aile olmanın mutluluğunu hissettim.

Ailemde her şey yoluna girdi. Ama ben halen vicdan muhasebesi içindeyim.

Benim size sorum şu; ‘Eşime yaşadıklarımı anlatmalı mıyım, yoksa hiçbir şey yokmuş gibi mi davranmalıyım?’ Bana akıl verin.”

Değerli okurlarım gerçekten yanıtlanması hiç de kolay olmayan bir soru…

Ben de bu beyefendinin adına sizlere soruyorum. Sizce bu beyefendi ne yapmalı?

Yorumlarınızı bekliyorum.

Mutlu ve sağlıklı kalın

Cengiz Hortoğlu