Aldatmak

Aldatmak, üzümleriyle uğraşan adama uzatılan bir kadeh şarap gibidir. Bir yudum tadınca sarhoşluktan, hayalini kurduğunuz bahçenize hayat veremezsiniz. Artık muhtaçsınızdır başkalarının damıttığı damlalara. İçersiniz içersiniz de susuzluğunuz geçmez…

İnsan doğası tatmin olmamak eğilimiyle yaratılmıştır. Ondandır aslında aldatmak. Bulduğu en ufak bir delikten sızar içeri tatminsizlik. Kör eder insanı şehvet rüzgarı; hayat an olur, hayaller kurur, akıl durur. Sıcaktır aldatmak, bitmesin istersin, merak edersin, yalan söylersin… Kirlenmektir aldatmak, kirletmek değil.

Güneş doğar uyanırsın, karanlıktan kurtulamazsın. Yıkanırsın, kendinden arınamazsın. Ağlarsın, kimseye anlatamazsın, düşünürsün geceler boyu kendini anlayamazsın. Yalvarırsın sesin çıkmaz, uzanırsın elin kalkmaz. Çaresiz bir hastalıktır aldatmak.

Hiçbir aldatma son değildir. Esiri olursun başka kokuların, başka bakışların, sahipsiz hayallerin. Dikenli sarmaşıklar sarar büyülü bahçeni, duvarlar örersin her yerin çizilir. Çiçeklerin solar, duvarlarınla baş başa kalırsın.

Tuzaklarla doludur hayat. Gözünüzü kırpmaya gelmez, bir başkasının yara bandı olursunuz aniden. Acımasızdır hayat. Geriye dönmenize ve unutmanıza izin vermez, göğsünüze bıçak saplar bir gece vakti; daha da derine batar her seferinde, sevdiğinize sarılmazsınız...