Alev alev

Birazcık umut var insanı hayatta tutan. Gecelerin bitmek tükenmek bilmeyen nankör kalp vuruşları. Gündüzlerin geceleri aratan karamsar göz kırpışı. Karşı koymalar, cephe almalar, savunmaya geçmeler, öyle görünmeler... Dile getirilen yalnızca bir kelime. Masumluğa bağlanan cümleler yanıp tutuşurken, burnumuza gelen is kokuları... Sevgi korkuları, tarifi edilemeyen tarifsizlikler, "Karşıma bir daha ne sen çık ne senin gibisi" sitemleri kaplar yüreğimizin en riyakar köşesini. Köşe bucak kaçarız kendimizden, aynada karşılaştığımız yüzü tanımamazlıktan geliriz. Geri döndüğümüzde geride bıraktıklarımızı geri kazanamayacağımızın endişeleriyle gelişiriz. Haram olmuş artık bize yoldaşlık eden kirli sokaklar, diğer caddedeki aylak kediler tanımaz artık bizi. Tavan arasında sakladığımız çaresizlikler bodrum kata inmek için mücadele verirken, bizden nefret edenler çoğalmıştır artık. Her işin başı 'şükür' diyip, gülüp geçmek, tevekküle el açmak, itikaf yapıp kendini yeniden bulmak... Yanan biz değiliz. Bizi ateşine düşürenlerin yürek sızısı. Ellerimiz açık, yüreğimiz kapanmamış.