Alfabe

Dalından düşen yapraklar gibi

Sararıp, kuruyan sözcükler

Dönüşümsüzdü ,

Taşsız gömütlerde kaybolan.

Bir ağacın hazanı

Yitirimiş sesler kadar çıplaktı.

Oysa,

Bahara tutsak, ateş uyandıran yazı

Olmalıydı alfabemizin...

Bazen,

Yuvada annesini bekleyen

Minicik kırlangıç yürek ürkekliği,

Bazen,

Ulu bir çınar gölgesinin

Serinletici huzuru ...

Ya da

Bakir bir dağın göz-ü göz

Kaynayan, derin sıcağında

Akan pınar olmalıydı...