Algıda hiçlik 2

Hayatta ki en iyi kader kadersizliğin bilincidir. Böyle demez meydanda kalabalığa seslenen soytarı. Kalabalık temkinsiz.. Eğer korktukları şeylerin toplamına tanrı demeselerdi korktukları şeylerin toplamı onları korumaz gözetmezdi. Kalabalık sadist... Zaten önceden belirlenmiş kaderin köleleri olarak yaşamaktan zevk alırlar. Aynı soytarının dilinden dökülenlere yürekten katıldıkları gibi.

Bir gün 2 kilo patates poşetiyle evine giderken 67 yaşında ki bir nine aniden düşüp geçen günkü yağmurun ıslak bıraktığı o soğuk beton kaldırımı hissetmişti en son. O an aklından geçen tek şey 20 yaşındayken büyük mutlulukla doğurduğu Metin' in kendisi yokken nasıl yaşayacağıydı... Tek gerçek bu... Diriliş ti bu soytarıya göre. Doğuştan engeli olan Metin annesi yokken bir süre daha yaşadı. Sonra alaturka tuvaletine giderken yolda düşüverdi... Başını çarptı... Kalbini kırdı. Ağladı.. Tuvaletini altına yaptı..Öldü oracıkta... Son düşündüğü şey kendi yaşındakiler önüne geleni düzerek sınanırken onun bu halde sınanmasıydı... Sınanma... Tanrısal adalet... Her canlı eşit doğar...

Kalabalık uykuda!!! Kalabalık hiç uyanmadı. Onların dirilişi ölüm... Ölüm-diriliş... Diriliş-ölüm... Hayat-kalabalık... Kalabalık-soytarı... Kılık kıyafet-soytarı... Hepsi-hiç...

En son " marx ın dönüşü"n den bir alıntı yapmak istiyorum.

İsa gelemedi, BEn geldim...