Ali Abdülkerimoğlu'nu Anmak

SİMAVLI  ŞAİR
Ali ABDÜLKERİMOĞLU’NU ANIYORUZ

Ali Abdülkerimoğlu Kütahya / Simavlı idi. Simav’da  Anadolu Matbaasının sahibi ve  aynı  adı taşıyan ANADOLU gazetesini  çıkarıyordu. Onu çeşitli sanat - kültür  etkiniklerinde görmüş ve onunla tanışmıştığm.  İlk olarak Simavlı Mali Müşavir ve şair Osman Karaarslan’nın hazırladığı 1998 yılında Simav’da  yapılan  bir  şairler şöleninde onunla daha yakından yüzyüze gelerek  sohbet etme fırsatını  bulmuştuk..

Geçen gün kitaplığımı  karıştırırken  onun  “Son Bahar “ (şiirler - 2004) adlı şiir kitabı  pat diye önüme düştü. Vefatının 11. Yılında bir iki  şiieriyle anmak istiyorum. Ali Abdülkediumoglu bir aşk şairidir. Şiirlerinin çoğunun teması  aşk  üzerine kurulmuştur.  Hece ve  düzgün  uyaklı ( kafiyeli) şiirleri daha çok göze çarpıyor. İşte bunlardan bir örnek:

Ölürsem kabrime çiçek getirme
Yeşil gözlerinle ört  mezarımı
Ağlarsan  göz yaşın geri götürme
Yeşil gözlerinle ört mezarımı

Sen  kal baş ucumda, kimse kalmasın
Gözetle taşımı  kimse  çalmasın
Varsın üzerimde çimen olmasın
Yeşil gözlerinle ört mezarımı

Siyah saçlarına örtüler doku
Sürünrüzerine güllerden koku
Gelip gittiğinde bir dua oku
Yeşil gözlerinle ört mezarımı…(s.5)

Sevgilinin yeşil gözlerine aşık olan  Abdulkerimoğlu ‘nun mezarına giden var mı acaba?   Şair Ali  Abdülkerimoğlu 10 Niban 2008 yılında 82 yaşında iken aramızdan ayrıldı. 1926 yılında Simav’In  Çitköyünde dünyaya glmişti. Matbaacı ve gazeteci idi.  Anadolu adını taşıyan bir gazetesiyle Türk kültürüne hizmet veriyordu. Bu kitabından başka “ İlk bahar  İkindileri” (2002)  ve  “Güz  çiçekleri” (2004) adlı iki şiir  kitabı  daha vardı.

Şair  Ali  Abdülkerimoğlu için şair-yazaer Mehmet Turan Yarar  şunları yazıyor:
“ Ali Abdülkerimoğlu, dünyamızı,özellikle de ülkemizi kaplayan bin türlü çürükten kaçıp , kendi sağlam kabuğuna çekilerek  kendi gönül  zenginliyle yaşayabilme sırrını çözmüş pek ender insanlardan biridir. Onu böyle tanıdım ama yazık ki çok geç tanıştık.  Gecikmede bendeki cehalete meylin  payını gizlemek zor. Yine de günahın büyükçe bir bölümünü, üstadın iç yapısına bağlı “tevazu  “  tutkusuna yükleyeceğim.

Aziz dostun çok iyi bir şair olduğunu ileri sürenlere ben de katılıyorum. Gerçi –zaman zaman “acaba gençlik yıllarım, o verimli sandığı dönemlmede olsaydı, biraz dişimi sıkarak, şu güzel şiirlerin benzerini ben de yazabilirmiydim” diye düşündüğüm oluyor… Böylece  Şair Ali Abdülkerimoğlu’nu onurlandırıyor. Şiirlerinin  yanı sıra nesirde ve denemelerinde de başarılı olduğunu  yazıyor.

Ali Abdülmkerimoğlu  şiirlerinden  dolayı bir çok ödüller almış ve bir kısım şiirleri bestelenmiştir. 1990 yılında Basın Yayın Genel Müdürlüğünden araştırma ve inceleme dalında Türkiye genelinde  birincilik ödülünü de almıştır.

Ölümünün 11. yılında bir kez daha  saygıyla ve rahmetle anıyor bir şiiriyle sözümü bağlamak istiyorum. Bu şiiri  53 yıl hayat arkadaşına adadığını belirtten Abdülkerimoğlu aynen şunları yazıyor:

Altmış küsüryıldırn biz bize olduk
Hiç ayrı olmadık, diz dze olduk
Rütyalarda bile göz göze olduk
Başımın üstünde başımsın benim
                                 ***
Benden başkasına nazar etmedin
Edipte evimi nezar etmedin
Elimle mezarı kazar etmedin
Başımın üstünde başısın  benim
                                ***
Bir gün şerefime söz düşürmedin
Nazar düşürmerdin, göz düşürmedin
Hanemi yakacak köz düşürmerin
Vefakar, cefakar eşmsin benim.
                               ***
Teselli eyleyip, derdimi atan
Daima yüzüme gülerek bakan
Evimi, yuvamı fgülistan yapan
Göjnlümün muhabbet  kuşusun benim…

                                     Ali Abdülkerimoğlu
                   Son Bahar / Şiirler-3. Baskı 2004- Simav

Abdülkadir GÜLER
22.09.2019-  SÖKE