Ali Amcam anılarımızda yaşıyor: Ali Tiryaki (1941,İnebolu - 2009,Ankara)

İnebolu’ya 3 km uzaktaki Yeşilöz (Ibras) köyünde yaşıyorduk. Köyümüzle İnebolu arasında yürüyerek gider gelirdik. O günlerden biriydi, beş-altı yaşlarındaydım, Ali Amcamla ikimiz köye yürüyecektik. Köye dönüş yokuş yukarı olduğu için yorucu olurdu. Yola çıkmadan önce şekerciye uğradık, küçük bir kesekağıdına tartarak koydular badem şekerlerini. O gün köye varana kadar o küçük kesekağıdının içinden yediğim badem şekerlerini hiç unutmadım. 45 yıl sonra hala, en çok sevdiğim şekerdir badem şekeri, hele arasıra acı badem çıkıverirse arasından. Her yediğimde o günkü tadı içimde duyarım.

Dört kardeştiler, ne zaman bir araya gelseler mutlaka dördünün birlikte fotoğraflarını çekerdim. Artık o fotoğraflar hep eksik olacak. Ali Amcamla, benim anımsamadığım çocukluk yıllarımdan bir fotoğraf anısını konuşurduk (3). Birgün köydeki evimizin çatı arasında, bütün fotoğraflardan amcamın fotoğraflarını makasla kesip almışım, diğer yerlerini atmışım. O yıllardan hiç fotoğrafı kalmamış benim yüzümden.

3 yıl önceydi, birgün çok önem verdiğim ve özendiğim iki yazı yazıp yayımlamıştım, birinde babamın terzi dükkanını (1) diğerinde amcamın paltosunu (2) anlatmıştım. Amcamın Kastamonu’da Göl Öğretmen Okulunda okuduğu yıllarda ilgili, bir akşam önce bana anlattıklarını unutmadan paylaşmak istemiştim.

Satranç öğretmenimdi, yalnız ben değil çevresindeki birçoğumuz satranç oynamayı ondan öğrenmiştik (4). 70’li 80’li yıllarda çok oynardık, ancak satrançta amcamı hiç yenemedim.

1976 Haziran’ında Ankara’da üniversite giriş sınavına girerken ODTÜ’ye birlikte gitmiştik. Ben MM’de sınavdayken amcam dışarıda beklemişti. Geçen yıl ODTÜ’ye torunu Ezgi’ye geldiğinde bana da uğramış ve birlikte A1 kapısına kadar konuşarak yürümüştük, o yolu çok sevmişti.

3 hafta önceydi, bayramda ailece toplanmıştık, çok güzel bir gündü. O gün o kadar çok gülmüştük ki, belki de en çok güldüğümüz gündü.

Hava soğuk, kar yağacak. Pencereden buğulu camların ardından bakarken, karların beyazlığı köyümüze götürecek. 60’lı yıllarda, Ali Amcamın bizi pencereden karların üzerine fırlattığı, sonra koşa koşa eve geldiğimiz günler geçecek buğulu gözlerimizin önünden (5).

Ali Amcam, geride onurlu bir yaşam ve güzel anılar bırakarak bir Pazar günü sabaha karşı bizi bırakıp gitti. Sevgiyle anıyorum, anılarımızda hep yaşayacak.

Ali Tiryaki (23 Nisan 1941, İnebolu – 20 Aralık 2009, Ankara)

Ali Tiryaki, 23 Nisan 1941’de İnebolu’nun o zamanki adıyla Ibras, yeni adıyla Yeşilöz Köyü’nde doğdu. Annesi Satiye, Babası Seyitali Tiryaki.

İlkokulu köyünde ve İnebolu’da okudu. Göl Öğretmen Okulu’nu 1960 yılında bitirdi.
Necatibey Eğitim Enstitüsü’nden 1962 yılında Matematik Öğretmeni olarak mezun oldu. Küre, Şabanözü, Kırıkkale ve Ankara’da öğretmenlik yaptı.

Necla Tiryaki ile evlendi ve üç kızları (Nihal, Seval, Deniz) oldu.

20 Aralık 2009’da Ankara Elvankent’te yaşamını yitirdi.

(1) Babamın terzi dükkanı (18-11-2006): http://blog.milliyet.com.tr/Babamin_terzi_dukkani/Blog/?BlogNo=14097
(2) Amcamın paltosu (18-11-2006): http://blog.milliyet.com.tr/Amcamin_paltosu/Blog/?BlogNo=14129
(3) Doğduğum ev (12-11-2006): http://blog.milliyet.com.tr/Dogdugum_ev/Blog/?BlogNo=13341
(4) Satrançta amcamı hiç yenemedim (9-1-2007): http://blog.milliyet.com.tr/Satrancta_amcami_hic_yenemedim/Blog/?BlogNo=20499
(5) Bu sabah Ankara bembeyazdı (17-2-2008): http://blog.milliyet.com.tr/Bu_sabah_Ankara_bembeyazdi/Blog/?BlogNo=92789

Ankara, 23 Aralık 2009