Ali ile Ramazan

Perihan Mağden’in “Ali ile Ramazan” adlı son romanını dün almıştım, bugün bitirdim.

Roman çok basit bir dille anlatıldığı halde, okuyucuya hissettirdiği duygular benim için dehşet verici, bir o kadar ilginç. Belki de iki erkeğin hikâyesine çok yabancı olduğum için çok sarsıldım.

Ali ve Ramazan hayata yenik başlayan iki yetimhane çocuğu. Romanın konusu, bu iki çocuğun yetimhaneye düşüşü, oradaki hayatları ve 18 yaşında sokağa çıktıktan sonra yaşadıkları olaylar.

Mağden, onların yaşamlarını, duygularını, düşüncelerini o kadar iyi anlatıyor ki, sanki İstanbul sokaklarında dolaşsam Ali 'yi tinerci çocukların arasında, Ramazan'ı lüks bir arabanın arka koltuğunda bulacağımı sanıyorum. Toplumumuzda konuşulması bile hoş görülmeyen, hakaret ifadesi olarak kullanılan gayliğin yaşamda nasıl doğal olarak bulunduğunu görmek aslında sarsıcı.

Bu kitap, kahramanlarının hikâyelerinden yola çıkarak sokakta yaşayan, tiner çeken, suça bulaşan çocukları da anlatıyor bize. Devletin 18 yaşında sokağa attığı bu çocukların nasıl olup da toplumda yer edineceğini sorguluyorsunuz. Hepsinin ayrı bir yaşam hikâyesi olsa da, yetimhane kardeşliği onları köprü altlarında bir araya getiriyor. Devlet kurumları ve toplum elele o çocukları büyütürken, içlerini kinle doldurduğumuzu anlıyor, belki bildiğini sandığınız bu yaşamları aslında çok da bilmediğinizi öğreniyorsunuz.

Yazar iki çocuğun kısacık yaşamıyla bizi buluşturarak, aslında yüreğimizde koskocaman bir yara açıyor. Bu dünyaya gelen hiçbir çocuk böylesi bir hayatı hak etmiyor çünkü.

“Ali ile Ramazan”ı okumanızı tavsiye ediyorum. Her okuyucu kendi yaşanmışlıkları ile başka başka yorumlar getirecektir. Sanırım ortak nokta, bu iki çocuğun başına gelenlere üzülmeyen olmayacaktır.

Romanlar bazen bizi mutlu eder, üzüntüler mutlu sonlarla biter. Yüzümüzde bir gülümseme ile son sayfayı kapatırız. Bu romanda yüzünüzde bir hüzün, kalbinizde bir acı olacak.

Ve 3. sayfaya düşen haber kahramanlarının, aslında hiç tahmin edemeyeceğimiz hayatları yaşamış olduklarını düşüneceğiz. Bu biraz vicdanımıza dokunacak, duygusal olarak sarsacak. Ama bütün bunları bilen bireylerin oluşturduğu bir toplumda yaşamak o çocuklara iyi gelecek…