Ali topu tut

Oğlum ilkokula başladı. Onu ilk hastanede kucağıma aldığım zamanın acemiliğini yaşıyorum şimdi. Tökezleye tökezleye doğruyu bulma çabasındayım. Anne baba olarak bu yedi yılda eğrisiyle doğrusuyla kaç arpa boyu yol aldığımızı, evde ona nasıl bir ortam sunduğumuzu görüyorum yaptığı her harekette, verdiği her tepkide.

Treni doğru raylarda ilerletme zamanı şimdi. Oğluma karşı sakinliğimi koruyamadığımda bunun daha ergenliği var, üniversitesi var diye frenliyorum kendimi. Küçücük bir fidan, oyun çocuğu daha o. Okumayı da öğrenir yazmayı da. Önemli olan bu zorlu süreci iyi bir temelle atlatmamız sadece.

Evlat yetiştirmenin, kendini tanımak olduğunu biliyorum. Kendimi sağlıklı hale getirdikçe her şeyin yerli yerine oturacağının farkındayım. Ama yine de bir yerlerde bir şeyleri yanlış yapma ürküntüsünü taşıyorum içimde. Elimdeki eşsiz hazinenin farkındayım çünkü. Bu yeni dönemi, tek bir kelimesini kaçırmadan, merakla okuduğum bir kitap gibi özümsüyorum.

Kendi ilkokul dönemim sararmış bir resim gibi belleğimde. “Ali topu tut” fişleri asılı kalmış en orta yerinde. Şimdi o günler, mutluluk tılsımı gibi yüzümde geziniyor.

Oğlumun attığı bu ilk adım gelecekte yüreğinde nasıl yeşerecek? Hatırladığında göz bebeklerine nasıl bir bakış oturacak? Aklımdan bugünlerde çıkarmadığım sorularım bunlar. Umudum cevaplarının iyi yönde olması…