Alıp başımı gitmeler, revir

Bir tek gri eşofmanlarımla çıktım balkona, oturdum iskemleye,

Bir sigara yaktım.

Gökyüzündeki yıldızların parıltısı sanki sıcak bir örtü gibi üzerimde.

Üşüdüm hapşucuk hapşucuk…

Yaşasın yarın grip, nezle sanki daha bir yakınım ölüme.

Yok, hiç aklıma gelmedi ölme ihtimali.

İnsan ölmek isterken bile sevdiklerini düşünüyor...

Aklımı yitiriyorum sanki.

Sanki ilaç yoksunu bir hasta gibi can çekişiyor hücrelerim.

Kıvrılıyor yüreğim içime,

Burası öyle bir revir ki, hastalar gelir tedavi olur ve giderler,

Ama asla bu revirden ölü çıkmaz.

Revirin duvarları çürür, acılar duvarları yemyeşil yosuna bürür

VE bitmişliğin en kirli kokusuna karışır.

Koku;  yüreğimize incecik ışık sızdıran yaşam adlı pencereden gün be gün sızıp gider.

Revir içimizde…

Benim hala umudum var.