Alkolik yalnızlık

Uzak diyarların sağır eden sessizliği günde beş vakit çınlarken kulaklarımda, sana dair sessiz çığlıkları duymama hiçbir işitme cihazı çözüm değil... 

Günün harman olmasını beklemekten başka çaresi olmayanlardan olamama mani, kaderin yazılma şekli. Hem ben o dili de hiç bilmiyorum... 

Sonunun gelmeyeceğini bilmediğim sensiz zamanları düşlerken, çığlık çığlığa uyanmak hayal değil kabustur, kabuslarımda bile seni görmeye sevinmek çok da olsa delilik... 

Gecenin karanlığı kanımdaki alkol oranını gizlemeye çare değilken, yalnızlığımı içine hapsettiğim şarap şişelerini gazeteye sarmak niye... 

Saklamak mı kalbimin ritmi bozuk EKG'sini kendimden, yalnızlığı unutma reçetem. Yoksa unutulmayan yalnızlık değil, sensizlik mi aslında hep var olup da görülmeyen... 

Eski Türk filmlerinin kese kağıdı kıvamındaki replikleri geliyor aklıma, aklım başımda olmadığı zamanlarda... Hani iyilik kötülüğü yeniyor ya filmin sonunda, hayatımın kötü adamı benim galiba... 

Alkollü hayat sürmek cezaya tabii değilken, şoför koltuğuna dahi oturmamışların tenkitlerine gülmek, tek kişilik oyunumun final sahnesi... 

Üzerime sinmişken hayatın genzi yakan kokusu ve her daim hissediyorsa insan bunu, güneye yüz dönüp durmadan önce yıkanmak nasıl temizlesin ruhu...