“Sizi imtihana çekmek üzere hayatı ve ölümü yaratan Allah’tır.”

“Allah’tan gelip, Allah’a döneceğiz.” Onun için Allah, yaratıp var ettiği her varlığa, kendi ezeli varlığı ile yaratıp var ettiği ruhtan nefes verip sevgiyle, aşkla, muhabbetle canlandırarak yaşaması için onu ayağa kaldırmıştır.

İnsan ya da diğer tüm canlılar dünyada gölge gibi var olup yaşarlar. Ruh, gölgeyi oluşturan ışığa benzer. Onun için ışık (ruh) varken insan var olur. Işık (ruh) yok olunca da yaşayıp var olan insan bir anda yok olur. Yani güneş ışığını yansıttığında var olan tüm gölgeler misali. İnsan da kendisine verilen ruh denilen bu ışıkla var olur. Kendisine verilip benliğinde yakılan ruh denilen bu ışık, bir gün kendisinden geri söndürülüp alındığında da yaşayıp var olan insan bir anda yok olur. Yani yaratan ödünç verdiği kendi varlığını çekti mi yaratılan varlık üzerinden, yaratılan varlık bir anda bir hiç olup toprağa döner. Onun için bu gün bizi var eden, yaratana ve tüm yaratılanlara ait olan o yüce ışıktır. Onun için o ışık bizde daha yanarken, sönmeden önce onun kadrini kıymetini çok iyi bilmemiz gerekir. Çünkü o ışık bizde ne kadar kalacak. Az mı? yanacak, çok mu? Yoksa bizde dururken daha bize neler yapacağı da önceden hiç kimse tarafından bilinmez.

Bilinmeyen ömür denilen bu süre de menzili bilinmez, uçan gizli bir kuşun kanadında gizlidir. Onun için kuş kanat çırpar yavrusu için, yavru kanatlanıp uçmak ister anası için. Daha sonra anayı bırakır kendi için uçar. Kendini bırakır yavrusu için uçar. Daha sonra kendini de yavrusunu da bırakır. Kendinin yaratıp var edene kavuşmak için uçar. Sonuçta ana da yavru da her ikisi de aynı menzile doğru durmadan kanat çırparlar. Uçup, uçururlar.

Allah; akıl, sevgi, aşk üçgenindeki muhabbette (insanlar için ilimde) saklıdır. Çünkü sağlıklı bir ruh aklı, akıl sevgiyi, sevgi aşkı, aşk muhabbeti - ilmi oluşturur. Hayır yönünde kazanılıp elde edilen her muhabbet, her ilim insanı sonunda olgunlaştırıp Allah’a ulaştırır.

Onun için her şeyin başı sağlık, sonra akıl, sevgi, aşk ve (ilim denilen) muhabbettir. Allah hiç kimseyi bunlardan eksik eylemesin. Bunların eksikliği insanı düşünmekten alıkoyar. Verilen aklı yeterince kullanamayan. Düşünüp kendi ve insanlık için yararlı olamayan da sonunda insanlıktan çıkar. Çünkü aklımız Allah’a düşüncemiz bize aittir. Bizi biz yapan, bizi insan yapan, kendi aklımız içindeki düşünceyi sürekli pozitif yönde harekete geçirip insan olma yolunda adım atıp haysiyetli bir kişilik kazandığımız sürece olgun bir insan oluruz. Sevip sevilmeye başlarız.

Allah nasıl ki; öncelikle bizi, kendisini tanımamız için yarattı. Yarattığına da akıl verip, doğru yoldan şaşmaması içinde okumasını emretti. Sonunda da olgunlaşıp kendisine layık bir insan olarak yaşadığı dünyadan kopup geri kendisine dönmesini istemesinde olduğu gibi. Bir annede çocuğundan aşağı yukarı aynı şeyleri istemektedir. Çünkü yaratılış gereği anne, Allah için neyse. Çocukta annesi için odur. Sonuçta her ikisi de elbette Allah için birdir. Onun için onun yarattıkları kendisi için neyse. Yaratılanlardan yani annelerden oluşan çocuklarda anneleri için odur.

Yaratılışları gereği bu günün yavrusu yarının anası, babasıdır. Onun için her yavru dişi kuş yarının anaç kuşu. Her yavru erkek kuşta yarının babaç kuşudur. Sonuçta yaratılıp var oluşun kanunu hiç değişmez. Onun için her seferinde rızk için uçup geri yavrusu için yuvasına dönen anaç kuş misali, her ana da sonunda yavrusunun yanına dönmesini ister.

Cenneti kazanmak, anneler için daha kolay olacağı düşünüldüğünde, doğal olarak her anne de sonunda yavrusundan ayrılıp uzakta kalmak istemez. Onun için her anne yavrusunu sonunda kendi yanında görmek ister. Çünkü asıl mutluluk orada son noktaya ulaşıp tamamlanır. Onunla da orada gurur duyup onurlanırlar. Güzel evlatlar yetiştirmenin onur ve gururuyla da cennette meleklere caka bile satarlar.

Anneler Allah’ın rahman ve rahim sıfatıyla daha fazla bezenip donanmış olduklarından farkındalık duyguları daha çok gelişip olgunlaşır. Bu olgunluğu verdiği duyarlılıkla da çocuklarına karşı, insanlığa karşı, doğaya karşı, tüm yaratılıp var edilmişlere karşı daha sevecen, daha merhametli, daha şefkatli, daha hoşgörülü olduklarından her şeyi daha çok güzelleştirip olgunlaştırmaya yönelik daha çok hisli ve duyarlıdırlar. Onun kendi yavrusu gibi her yavrunun da aynı güzellikte dünyada yaşayıp var olmasını isterler.

Her anne kendi çocuğu için ilk öğretmen, ilk mekteptir. Her çocuk içinde okunacak en güzel kitap kendi annesidir. Çünkü çocuklar için bu dünyada anne öğretisinden daha güzel yazılmış bir kitap yoktur. Yazılamazda, Onun için yazılmamış eser olarak dünyada anneden daha büyük bir kitap, daha büyük bir eser yoktur. Bu yüzden de analarımız bizlere Allah’ın en büyük lütfü, en büyük armağanıdır. Bizler de sadece bugüne has bir gün değil, yaşadığımız her gün için bizlere en büyük armağanlar olarak verilen analarımızın kadrini kıymetini çok iyi bilmemiz gerekir ki, gerçek anlamda insan olabilelim. Onlara layık çocuklar olabilelim.

Hatırlatması açısından bu günden tezi yok. Aklımızı başımıza toplayıp deli olmayalım. Çünkü deliler ne kendilerini ne de başkalarını severler. Sevseler de sevgilerine güven olmaz. Çünkü onlar severken öldürürler.

Ama akıllı insanlar Allah’ın onları terbiye edeceği günden korkarak yaşarlar. Onun için akıllı insanlar her gün hem Allah’ın, hem de ana ve babalarının sevgisini kazanarak yaşarlar. Aslolan sevgi de, saygı da budur. Çünkü sevgi varlıktır. Aşk yaşamaktır. Sevgi, varlığın var olup yaşamasını sağlar. Onun için sevgi topraktır. Toprak gibi yaşatırken aynı zamanda da mütevazılıktır. Aşk ise sevgiyle yaşayıp var olan varlığın, var olup yok olmasını sağlar. Her ikisi de Hak’tır, Hak’tan dolayı Hak hatırına yaşarken sevip sevilen herkese selam olsun...

BU DUYGULARLA TÜM ANNEELRİN ANNELER GÜNÜNÜ KUTLAR, SAĞLIK, SIHHAT, AFİYET, HUZUR İÇİNDE HEPSİNİN DE MUTLU YAŞAMASINI DİLERİM.

Cahit KARAÇ