Allah'ı aynada görmek..

TANRISINI AYNADA GÖRENLER

Hz.Ömer'in sözüdür;"İnandığı gibi yaşayamanlar yaşadıkları gibi inanmaya başlarlar."

Tam günümüz Türk insanını için söylenmiş bir söz... Ama görülen o ki, biz bu aşamayı da geçtik. Yani, inandığımız gibi yaşayamayınca, yaşadığımız gibi inanmaya başlamıştık zaten, ancak iş burada da kalmadı.

Artık, kendi anladığımız ya da kendimiz yaşayabildiğimiz dini, başkalarına da "vaz etme" noktasına geldik.

İlke şu: "Madem ki ben yapamıyorum/yapmıyorum o halde bu dinde yoktur. Yapanlar da yanlış yapıyorlar." Bu, yaşadığı inanmanın ötesin geçip, kendi inandığı "inandırma" aşaması oluyor.

Oysa, herkes her ibadeti, her ritüeli yapamaz. Ya da yapmak istemez. Ama hiç kimse, ben yapmıyorum diye, yapılması gerekenleri reddedemez. Dinin emri budur.

Yani, namaz kılamıyor olabilirsiniz; bunun için Allah'tan af dilersiniz. Başka türlü öyle iyilikleriniz vardır ki, namaz kılan ama sizin kadar iyi olamayan birinden Allah katında daha değerli bir kul olabilirsiniz.

Ama, "Madem ki ben namaz kılmıyorum o halde, dinde namaz yoktur. Ya da "ne gerek var bu çağda" dediniz mi kelimenin tam anlamıyla "hapı yuttunuz". Çünkü birincisi bir kul aciziyeti ile Allah'a sığınmak iken, ikincisi kendini Allah yerine koymaktır.

Şu örneğe bir bakalım; dünyada fahişelik yaptığı halde, susuz bir köpeğe ayakkabısıyla kuyudan su çıkarıp veren bir kadının, bu merhameti dolayısıyla Allah'ın affına mazhar olup Cennete gittiği anlatılır dini literatürde...

Eğer bu kadın, fahişelik yaparken, "Madem ben fahişelik yapıyorum, bunun neresi günah canım..." edasında bulunsaydı, asla bu affa mazhar olamazdı.

Her insan günah işler. Günahsız bir insan olmaz. Allah da, Kuran da:"Eğer sizler günahsız bir toplum olsaydınız, sizi yok eder yerinize günah işleyen ama ardından bana tövbe eden topluluklar yaratırdım." diyerek bu vurguyu yapmış zaten.

Sorun günah işlemek değil o halde. Sorun günahı reddetmek ve kendi yaptığının günah olmadığını iddia etmektir.

Tekrar edeyim: Aciz yaratılmış insanlar olarak günah işler ve Rabbimizden af dileriz. Bu "kulluktur. Ama, işlediği günahlar için af dilemek yerine, günahı inkar etmek, kendi nefsini putlaştırmak, kendini Tanrılaştırmaktır.

Herkesin günahı kendine yeter... Yeter ki, herkes kul olduğunun farkında olsun!

Ama galiba zor olanda bu..!