Allahım tatil bitti!

Bir yılın başlangıcı, ben ve işim.Kış, ilkbahar ve yazzz. İşte başlamıştı. Henüz bir plan yoktu ama olsun, plansız da olsam benim 16 günlük bir tatilim var. Erken kalkmayacaktım, yarın iş var diye geceleri huzursuz yatmayacaktım, günlerin ne kadar hızlı geçtiğini düşünüp daha gencecik yaşım için üzülmeyecektim v.s. :)
İş yerinde yavaştan başlamıştı izin almalar. Gidenler ve yanmanın anlamını bronzlaşmak olarak algılamak isteyipte en alasından bronzlaşıp gelenler. Benim ama hala bir planım yoktu.:)
Aslında kendimce bir sinsilik düşünmüştüm. Ben sonlara doğru gidecektim ki benden sonra gidip gelenlerle o kabus psikolojiyi yaşamayacaktım. Ve nihayetinde öyle de oldu. Ağustos başında izin aldım. Peki plan yapmışmıydım?

Tahmin et : Hayır.. :)

Sorun değildi aslında, geçen yıllarda tatili planlı bi şekilde yaşamıştım. Bu sene zaten kendimi çok yorgun hissediyodum ve tam bir tembel olarak tatil yapmak istiyordum.
İşte sana 4 Ağustos sabahı : saat 7 ve ben ayaktayım, sebep uyuyamıyorum. Kahvaltı etmem gerek, ama hiçbirşey yemek istemiyorum. Biraz evde dolanıyorum, günlerdir yarım bıraktığım kitabımı okudum, tv açıyorum, açıp-kapatıyorum, uzanıyorum ve dayanamayıp kahvaltıya oturuyorum. Üstümde günün şaşkınlığı. Hani pazartesi sendromu vardır ya, benimkisi de o sendromdan ama işle alakalı değil tatilin pazartesi sendromu. Kahvaltı sonrası tekrar uzanıyorum. Plansız ben plan yapmaya çalışıyorum, günlük planlar. Havuza gitmek gibi. Derken güneşin yakıcılığıyla uzandığım kanepede uyuyorum. Uyumak değil aslında bayılmak. Gözlerimle ve bilincimle yaptığım savaştan ancak akşamüzeri galip geliyorum. Son vuruşumu duş alarak yapıyorum tabi, kendime geliyorum nihayetinde. Bir günü ellerimle mahvediyorum, akşamı değerlendirmem gerek alelacele. Yemek falan yemeden attım kendimi dışarı. Gez dolaş, takıl bikaç yere ama nafile mutusuzum. Sıkıla sıkıla eve geldim. Mutsuluğuma bir çare olur belki diye tıka basa yemek yedim. Ve ben "bezgin bekir" misali tekrar kanepeme uzandım, tv açtım, tekrardan sızdım kaldım. Gecenin bir vakti acı bir ruh haliyle uyandım "15 günüm kaldı, ya hepsi bu şekilde geçerseee!!"...Acı bir gerçek ki 16 günüm bu ve benzeri planlı plansızlıklarla geçtiiii gitti.
Anladım ki eğer çalışmaya alıştıysan, o alışkanlık seni robotlaştırıyor ve sen istesende tembel olamıyorsun. En azından ben öyleyim. Tatil bitti ve ben işteyim. Allahım patronumu seviyorum, benim yerime harika bir plan yaptığı için...
Yazan: Robot :))