Altı

       ‘*-bir varmış bir yokmuş diye başlayan,sonu mutlulukla biten masal çocuklarıydık.’anlamazdık haktan,hukuktan,eşitlikten ve özgürlükten.oynarken sokakta saklambaç,düşünmezdik.oyunda mızıkçılık yapana yaptığın doğru değil derken davranışlarımızla,farkında değildik ne ifade ettiğinin.
       hayatta değildim çldürülürken Abdi İpekçi veya Sebahattin Ali,Yılmaz Güney gerçekleri oynatırken,Nazım Hikmet dört duvara girerken.Daha dört yaşımdaydım Uğur Mumcu katledilirken,üç yaşımdaydım Sivas yanarken.Metin Göktepe işkenceden öldürülmeden önce arıyordu gerçekleri, Gaffar Okkan vurulmadan önce yanındaydı mazlumun.
       büyürken kaybetmiştim sonu mutlulukla biten masal çocuklarını.artık kavrayabiliyordum mızıkçılık yapana neden yapma dediğimi.büyüken öğrendim.eşitliğin,hakın,özgürlüğün,ne anlam ifade ettiğini emeğin.
       ağızlarından lağım kokusu eksik olmayanlardan,insanlıktan yoksun mahlukatlardan duydum en çok geçmişimi.geçmişim diyorum: biraz Ali’yim,biraz Güney’im,biraz Mumcu,biraz Göktepe,biraz Okkan…
domates çarpmışa dönmediler hiç kirletirlerken geçmişimi.izlerken yaşanılanları yaşanmışları çok uzak olduğum kardı içinde oluşum.anlarken birşeyleri susmak zorunda kalmak,susmayınca haykırmak,haykırınca kanlı gömlek bende arta kalan.

*-Murat Orhan