Altın bir yaşam talebim

Yıldızların parıltılarındaki güzelliği gördüm. Hayat yolunu aşıyorum. Anlamını anlamıyorum. Sonsuza erişmek istiyorum.

Yıldızlar altın düşlerinde uyandılar, mutlulukla.

Çok çalıştım, acı çektim, aradıklarımı bulamadım bir türlü. Gözyaşlarımın debisi bitercesine ağlıyorum. Yüküm çok ağır. Beni mutluluğa ulaştıracak en kısa yolu arıyorum.

Yorgunum, nerdeyse umutsuzluğa düşeceğim. İlkbahar gecelerimde ağaçların arasına gizlenip, öten kuşlar sustular, sular zümrüt rüyalara dolmuşlar. Erguvanların eflatun rüyaları görünmüyor. Yalnızlığımın ahtapot gibi uzanan kaygan kolları yavaş yavaş bütün varlığımı sarıyor.

Hayat denizinin ıslak kıyısında dalgaların dövdüğü iskeledeyim, güneşte pırıl pırıl parlayan çıplak kayalara çarpan dalgalarla sırılsıklam oldum. Büyük denizlerin korkunç uğultusu duyuluyor, Ürküyorum.

Yaşamda haksızlık ve eşitsizlikle tasa buldum. Aklım suçlamaların esiri oldu.

Yüküm çok ağırlaştı eziliyorum. Işığımdan hiç ayrılmak istemiyorum.

Ebedi sevgiyi arıyorum, bulamadım.

Aklım zaman dikimlerine saplanıp kalıyor.

Zaman makinesinin değişen her anına umutla sarılıyorum.

Acılardan, küskünlüklerden kurtulmak istiyorum. Umutsuzluk ve yalnızlıktan ayrılmak için çabalıyorum.

Uzaklardan geçen beyaz gemileri ufukta görüyorum.

Kısa yollardan yürümek istiyorum.

İnsanın dokuduğu hayat kumaşının kirlenmesini ve yırtılmasını önlemek istiyorum.

Her şeyinin ortada olduğu insan yaşamının hazinesini gizlemek istiyorum. Sevgimi, sevincimi, iyiliğimi her şeyimin yağma edilmesini engellemeye çalışıyorum.

Acıdan tatlıya, kötüden iyiye, çirkinde güzele atlamak istiyorum.

Yaşamda umutsuzluğa düşenleri, saplantıya takılanları gördüm. Tutsaklar tanıdım, bunları hangi güç böyle yaptı diye düşünüyorum.

Elleri, yüzleri, yürekleri pırıl pırıl insanlar görüyorum.

Hiçbir şeye üzülmeyen insanlara rastladım, aydınlık yüzlerinde hiçbir tasanın çizgisine yer etmeyen gözlerinde sevincin ışıklığı parıldıyordu.

Bende mutluluk dağıtmak, umudu çoğaltmak isterdim. Gözlerimde umudun ışığı yanıp sönsün, avuçlarım bolluk ve bereketle dolsun isterdim.

Umut, mutluluk, sevinç. İnsan gerçekte özgür mü? Hayatın bir tutsağı mı? Dilekler nasıl gerçekleşecek?

Ben yaşamda ahlakın her şeyden üstün tutulduğunu sanırdım. Oysa şimdi onun çoğu kez hiçe sayıldığını görüyorum. Bana “erdem” yaşamın güzelliği diye öğretmişlerdi tüm öğreticilerim. Ama şimdiki insanlık erdemi hiç tanımıyor, o kavram, bilinmedik bir dünyaya aitmiş gibi davranıyorlar.

Acının içinden sevince geçmek, umutsuzluğu umuda, korkuyu güvene geçirmek, suskunluğu müziğe, gürültüyü dingin bir sessizliğe dönüştürmek, kendime altın bir yaşam kurmak istiyorum.

Nizamettin BİBER

Uzman İnşaat Mühendisi