Alyoşa

Aliye Berger ismini bu yazıyı okuyacaklardan kaç kişi duydu bilmiyorum.

Var mı artık böyle gerçek sanatçıların izini süren hiç bir fikrim yok.

Fertlerinin hemen hemen her birinin sanatçı olduğu son Osmanlı paşalarından Şakir Paşa ailesiyle tanışmamın üzerinden tam on yıl geçti.

Ayşe Kulin'in Füreya romanını okumuştum. Orada tanıdım onu. Füreya, Aliye'nin yeğeni, ilk kadın seramik sanatçımız. Şakir Paşa'nın torunu.

Başka kimler var bu ailede?

Cevat Şakir Kabaağaçlı (Halikarnas Balıkçısı-Yazar), Fahrünnisa Zeid (ressam), Şirin Devrim (tiyatro aktrisi), Nejad Devrim (ressam).

İşte sevgili Aliye Berger de bu ailenin küçük kızı, usta bir gravür sanatçısı.

Ufacık tefecik, ama fırtınalar koparan, sanatı hayattaki en büyük ve sonradan pişmanlık duyurmayan bir teselli olarak gören, Selim İleri'nin deyişiyle 'kılık kıyafetine körlükle bakanların deli saraylı diye nitelediği' eşsiz bir kadındır Aliye. Namı diğer ALYOŞA.

Aziz Nesin onu, ateş üstündeki mısır kalburunda durmadan dans eder gibi sıçrayan cinmısırlarına benzetmiş. Konuşurken, davranırken kendisinde hep böyle bir izlenim bıraktığını söylemiş. Ne müthiş bir benzetme.

Ben bu küçük kadını ilk tanıdığım andan itibaren sevdim. Çocuksuluğunu, naifliğini, herkesi sevebilme çabası ve becerisini, deli güllanamesi gibi giyinişini, kısacası sıradışılığını çok sevdim. Ve yıllarca uğraş verdiği unutulmaz aşkı, çılgın sevdası kemancı Carl Berger'e olan sevgisine hayran kaldım.

Benim için ALYOŞA,

Hayata çocuk gözlerle bakabilmek,

Hep şaşıracak bir şey görebilmek,

Hep, ilkyazmış gibi yaşayabilmek,

Ölümden beter acılara inat dik durabilmek, demek.

ALYOŞA, otuz altı yıldır Büyükada'daki Türk mezarlığında, evlendiğinin altıncı ayında kaybettiği çılgın sevdasının yanında yatıyor. Çocukluğunu geçirdiği, ölürken bile artık kimselerin kalmadığı, virane haline gelen köşklerine gitmek için can attığı Büyükada'da.

Yeğeni Füreya'nın yaptırttığı, iki sevgilinin birbirine sarılmasını anlatan bir mezar taşının altında, kocasıyla...