Aman ha! Sakın azıcık gülmeyin, sevecen olmayın!

Nasıl bir dünya bu!

Gazeteleri açıyorsunuz mutsuz insanlar…

Televizyonu açıyorsunuz mutsuz insanlar…

Sokağa çıkıyorsunuz mutsuz bakışlar, asık suratlar…

Sonra diyorsunuz ki bari biz gülelim, hayata, insanlara pozitif bakalım ki dünya daha güzel olsun!

Gülüyorsunuz, sevecen oluyorsunuz, yardım sever olmak için çabalıyorsunuz…

Sonra ne mi oluyor?

Siz dünyayı güzelleştirmeye çalışırken ya da çalışacağınızı sanırken karşınıza bin bir türlü saçmalık çıkıyor!

Mesela yeni tanıştığınız ya da uzun zaman görmediğiniz insanlarla tekrar karşılaştığınızda neşeli ve gülümseyen bir tavır takındıysanız yandınız! Otomatikman ofsayta düşüyorsunuz…

Çünkü karşınızdaki kişi/ler sizin duvarlarınız olmadığına kanaat getirip birden aradaki bütün mesafeleri kaldırma hakkı görüp laubaleşebiliyorlar!

Ya da siz sırf dünyanız ve çevrenizdeki insanların dünyası güzel olsun diye uğraştığınızı sanırken birden “ortalığı karıştıran” durumuna da düşebiliyorsunuz!

Ya da atalarımızın değimiyle birilerini sırtınızda 40 yıl taşıyıp bir gün indirdiğiniz zaman sizden kötüsü yoktur ya işte tam da o hesap olaylarla karşılaşıyorsunuz! Ancak 40 yıl süründürüp bir gün yüzünü güldürdüğünüz kişilerin önünüzde köle olduğunu gördüğünüzde de ağzınız bir karış açık kalıyorsunuz…

Ve sayısız binlerce örnek etrafınızda cirit atmaya başlamıştır bile!

Nasıl bir dünya bu!

Sanırım gerçekten değişmek gerekli!

Daha çok duvar örmek gerekli!

Daha çok bencil olmak…

Daha çok yalnızlaşmak…

Daha çok “HİÇ” olmak gerekli!

Niçin mi?

Asık suratlı, mutsuz ve çaresiz ölmek için…

Bunu sağlayan insancıklara bir alkış!