Ameliyat

Her yanınız ağırlaşıyor, etraf bulanıklaşıyor, sesler uzaklaşıyor ve karanlık… 

O karanlık dönem kaç saat bilemiyorsunuz. Şiddetli acılar, oranızda buranızda bişeyler, isminizi seslenen insanlar ve üzerinize eğilen tanıdık veya tanımadık yüzlerle uyanıyorsunuz. Daha doğrusu uyanmaya çalışıyorsunuz. Sanki derin bir kuyunun içindesiniz de çıkmaya mecaliniz yok. Çıkmaya çalıştıkça ağırlıklar sizi geri çekiyor gibi. Bu süre çok da uzayabiliyor. 

Ameliyat süreci garip... Ne olup bittiği meçhul. Acaba ben orada her şeyden bihaber yatarken ameliyathanede başka neler oluyor? Neler konuşuluyor? Neyse uyandıktan sonra pis bir süreç başlıyor. Kablolar kordonlar habire gelip oranı buranı dürten bişeyler takıp çıkaran ilaç yükleyen mekanik hareketli hemşireler(insan onların bazen robot olduklarından şüpheleniyor) ve daha güzel olmayan bir sürü şey… 

Awake diye bir film izlemiştim. O filmde daha da beteri oluyordu. Filmin kahramanı Clay, geçirdiği açık kalp ameliyatı sırasında 'anestezik fakındalık' adı verilen durumu yaşamaktaydı. Yani olup bitenin tamamen farkında olacak şekilde uyanıktı, operasyonu tüm acısıyla hissedebiliyor ancak yine anestezinin etkisiyle vücudu hiçbir şeye tepki gösteremeyecek şekilde paralize olduğundan, ameliyat ekibinin bundan haberi yoktu. Bu film nedeniyle ameliyatta uyuyamamaktan çok korkarım. 

Biraz benzeri bir durumu (tabi seyreltilmiş halde) yaşamıştım. Kolonoskopi olmadan önce uyutabilmek için bir iğne yapmışlardı. Beklediler ben de hiç uyuma belirtisi yok. Bir daha iğne yaptılar yine uyumadım. Doktor “bu kadar iğneyi katıra yapsam uyurdu“ dedi. İşleme başladılar. Birden şiddetli ızdıraplar başladı. Artık acıdan mı iğnelerden mi bilmem uyumuşum gerisini hatırlamıyorum. 

Bazı durumlar var ki ameliyat çözüm değil ya da gerek yok o zaman çok daha zor. 

Amcam kalp rahatsızlığından doktora gidince by- pass olmasının riskli olduğu söylenmişti ve yaşamını ilaçlarla çok kalitesiz olarak sürdürdü. 

Kimi zaman ameliyat olabilmek bile bir nimet.