Amigolar ve Şeyh-ül Muharririn

“Spor yazarlarının kulüp taraftarlıklarını yazılarına yansıtmaları, bunun da ötesinde bazı yazarların üç büyük kulüpte kongre üyesi olarak ve yönetimde yer alarak, tarafsızlığını güçleştirecek ilişkilere girmesi, spor basınında etiğe ilişkin sonuçlar doğurmaktadır” (1). “Rahmetli spor yazarı Hüsnü Çil’in şu itirafını da unutmayalım: ‘Bursaspor maçına giderken döner bıçaklarıyla yakalanan taraftarlarımızın (Fenerbahçe taraftarları) Yalova'da gözaltına alındıklarını öğrendim. Emniyet müdürü yakın arkadaşımdı. Bir telefon açıp bizim çocukları bıraktırdım ve maça yetişmelerini sağladım’(2)” diyen “amigo” futbol yazarları vardır. Bu “amigo” yazarlara “onlar uzman olacağı yerde ‘amigo’ oldu” (3), diye gönderme yapan yazarların da varlığını unutmamak gerekir. Her yazar, “amigo” değildir.

Bir televizyon programında (telegol) sözümona futbol tartışılırken, Galatasaray’ın kötü futbol oynamasına ve kötü gidişine eleştiri getiren Ali Sami Alkış’ın “Turgay abi’yi koysan O da oynar” türünden sözlerine karşılık olarak O da, “yok ebenin …” diyerek küfüre başlayan Turgay Şeren duayen eski futbolcu ve şimdilerin futbol yazarıdır. Bir “gaf” olarak değerlendirilmesi gereken bakış, iyi niyetli düşünüldüğünde; insan hoş görülü olabilir. Ancak, her an tetikte ve son derece dikkatli olunması gereken bir konumda olanların, sözlerini en az üç kere süzüp bir kere konuşmaları gerekir. Birçok spiker de çeşitli zamanlarda çeşitli gaflar yapabilirler, ancak onlarınki biraz daha masum gibi gelir insana. Canlı yayında kendilerinin yayında olmadıklarını zannedebilirler. Ancak, canlı yayında stüdyoya oturmuşsun, programda konuşuyorsun. Böyle bir gaf olur mu?

Her kulübün yazarları eğer eski futbolcularıysa, zamanında o kulüplerinden nemalanmışlardır. “Hiçbir şey olamamışsa, cebine 20 bin dolar konulmuş Avrupa’da, Afrika’da, Asya’da futbolcu seçimine gönderilmiş. Ortada böyle bir maddi alışveriş varsa” (4), bu yazarlar tarafsız mı olur, yoksa takımının amigosu mu olur?

Şimdiki nesil Burhan Felek adını sadece Burhan Felek Spor Salonu’ndan ya da Burhan Felek Spor Kompleksi’nden bilirler. Bu ismin Türk Sporu ve Türk Basını için nasıl bir önemi olduğunu değerlendiremezler. Ben bu adı geçen yerlere gitmedim, oralarda Burhan Felek üstadın bir biyografisi var mı bilmiyorum. Eğer varsa gidenler okumuşlardır ancak yeni neslin büyük bir çoğunluğunun Burhan Felek’in ne futbol oynadığını, ne futbol hakemliği yaptığını, ne de 1924 Paris Olimpiyatları’na katılan futbol milli takımımızın kafile başkanı olduğunu bilirler? Hele 1974 yılında kendisine verilen ŞEYH-ÜL MUHARRİRİN (gazetecilerin şeyhi, piri, ustası, üstadı) ünvanını hiç bilmezler. Şimdiki Beden Terbiyesi Genel Müdürlüğü’nün ilk temellerinin atıldığı Türkiye İdman Cemiyetleri İttifakı’nın ve Türkiye Milli Olimpiyat Komitesi’nin kurucuları arasında olduğunu hiç bilmezler. Uluslararası Olimpiyat Komitesi tarafından Olimpizme yaptığı hizmetlerden dolayı kendisine verilen (Diplôme de Mérite) Liyakat Ödülü’nden, Fransızların en büyük nişanı olan ve ilk defa bir yabancıya ölümünden sonra (1982) Fransız hükümeti tarafından verilen “Légion d’Honneur” nişanından haberleri yoktur. Bu ödüllerin değerini bilmezler. Spor yazarlığının ne olduğunu hiç bilmezler. Bildikleri bir şey vardır. Tribün terörünün ilk 11’ini oluşturan taraftar ve yandaş futbol yazarlarını çok iyi bilirler. Kendi sözcüleri olan bu yazarların kaçı Şeyh-ül Muharririn’e lâyıktır? Kaçı bu ödüllere lâyıktır?

Amigo’lara parasız bilet vermek yeter. Ama gerçek yazarlara Şeyh-ül Muharririn bile azdır. Ödül ne ki, gönlümüzün baş köşesindedirler, unutulmazlar.

-(1) Uzun, Ruhdan., “Türkiye’de Spor Basınının Etik Anlayışı”, Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, Sayı: 19, 2004.

(2) Kılıç, Behram., “Tribün Terörünün İlk 11’i”, Aksiyon, Sayı: 521, 29.11.2004

(3) Alkış, Ali Sami., aktaran: Uzun, R., a.g.e., Türkiye Gazetesi, 21. Nisan. 1998

(4) Alkış, Ali Sami., aktaran: Uzun, R., a.g.e., Radikal Gazetesi, 27. Aralık.1999