An' dığım...

Kirpikleriyle kucaklardı hayatı, aralarından sızan zaman, sıklaşan parmaklıklara takılır, avlanmış bir istavritin gözyaşlarıyla, kederli çapaklarını yaratarak, tıkardı dönüş yollarını. Buruk bir aşkın, peş peşe fotoğraflarını çekerdi belleğiniz. Bazen liseli çocuklar koştururdu o renksiz fotoğraflarda, bazen o çok özlediğiniz insanı hissederdiniz. Karşılıklı verilirken mektuplardaki sözler, gittikçe uzaklaşan beyaz bir vapurun düdüğündeki, gittikçe uzaklaşan soluk bir yankıya dönüşürdü sesleriniz. Artık, nereye gitseniz, alaturka fasılların söylendiği meyhanelere girerdiniz.

Sadece omurgalılar görürdü, gözlerindeki hüzünden fışkıran hayatı. Her bir hüzün kendi içinde kederlere bölünüp, nefesinin oluşturduğu sözcüklerin sırtına binen zerreciklere dönüşür, yüzünüze öpücüklerle dokunup, kulaklarınızı kıpkırmızı yaparken, tutuşan bir ömrün fısıltılarını dinlerdiniz. O susadım dese, suyun yanında ekmeği de vermek isterdiniz. Artık, hangi alaturka meyhanede yeseniz ve içseniz, onunla beraberdiniz.

Sevmek, öldürmektir aslında. Binlerce obje ve binlerce karakter dönüp durur karşınızda. Sevdiğiniz hiçbir şeye rastlamazsınız. Birkaç kuş sesi tesadüf etse de dokunamazsınız. Size ait değildir, gökyüzüne bir meteor gibi çarpan ne varsa. Kime ait olduğunuzu bulmak uğruna harcarsınız hayatı. Herkezde yabancı kalırsınız. Yanık bir türküdür kalan ömrünüz. Bir ağıtta bulursunuz vedanın tadını. Kimin öldüğünü anlayamazsınız. Küçük bir kayık otururken musalla taşına, kulağınızı kıpkırmızı eden o fısıltıları tekrarlarsınız. Böcekler larvalarını bırakır, ezberinizde ne kadar şiir varsa…

< görünmez="" bir="" mezarlıktır="" zaman,="" şairler="" dolaşır="" saf="" saf,="" tenhalarında="" şiir="" söyleyerek,="" kim="" duysa="" korkudan="" ölür!="" tahrip="" gücü="" yüksek="" saatli="" bir="" bombadır="" patlar…="" an="" gelir,="" attila="" ilhan="" ölür…="">