Ana adı Harbiye…

Diyarbakır doğumlu.

Dokuz Şubat.

1956

İki bin on bir yılının aydınlık yüzü…

İzmir Milletvekili Oktay Vural...

Hitabet kulvarında, Sayın Başbakanımız kadar güçlü olmasa da…

…Çok daha doğal ve yüzünde gözünde hırsın izleri: O şişkinlikler yok.

Dengeler açısından; bu siyasetçimiz baraj altında kalmamalı.

Yücenin izniyle kalmayacaktır.

Kararını vermiş bir seçmen olarak; emektar Ayfer Muhtarımın;

T.C. Yüksek Seçim Kurulu Seçmen Bilgi Kâğıdını: Ayağıma kadar getirmesini bekleyemedim. Orti, Nano ve ben tek gözlü minik muhtarlık odasına yürüyerek gittik.

Tüylü kızlar beni dışarda uslu uslu beklediler.

Çevredeki garibanlarla dalaşmadılar. Metro inşaatında çalışan; o sırada mola vermiş görevlilerin ikram ettikleri bir kap suyu içerlerken ben de muhtarımla görüştüm. Maruzatımı bildirdim; kendisinden bilgi almaya çalıştım.

Muhtar Hanım:

“ 12 Haziran 2011 Tarihinden bir iki hafta önce yurtdışına çıkmanız gerekiyorsa oyunuzu havalimanında kullanabilirsiniz; bir sorun çıkmaz” Dedi.

İnandım inanmasına lâkin içim pek de rahat değil; ya bir pürüz çıkarsa…

Ya oyumu kullanamazsam; ne değişir?

Baraj alt üst olur mu?

Olmaz ya da olur. Bardağı taşıran bir damla değil midir?

“Damlaya damlaya göl olur” Lafına itibar edenlerdenim.

Çocukluğumda: Bir bisküvi fabrikasının yakınlarında oturan yakınımızı her ziyaret edişimizde; nanemolla kızlarının kaprislerine; annesinin bolca ikram ettiği tazecik çıtır çıtır mis gibi kokan bisküvilerinin yüzü sur metine katlanırdım.

Babacığımın; gurur duyduğum mesleğine düşüncelerimde bir anlık olsa da ihanet eder ve “ Keşke benim babam da bisküvi fabrikasında ustabaşı olsaydı” Diye hayıflanırdım ama sadece bir anlık hayıflanmaydı benimkisi…

Bakkal Recep Amcanın bayatça olanlarına çabucak alışırdım.

Şimdi durum farklı; alışkanlık her zaman iyi gelmiyor.

Tebdili mekan başta olmak üzere değişiklik her alanda; ister siyaset ister hükümet…İyi de gelebiliyor.

Yeter ki şans verilsin.

17 Mayıs 2011 Salı

Alev Meisel