Ana ben hiç çocuk olmadım

Ana ben;

Hiç çocuk olmadım.

Köyde doğdum, şehirde büyüdüm.

Ne sapanım,  ne bisikletim,

Ne de oynayacak

Bir oyuncak arabam oldu.

Köyde söğüt dalından kağnım,

Şehirde pazardan yük taşıdığım tornetim oldu.

*

Ana ben; 

Ne kimsenin bahçesine girdim,

Ne taş atıp dut düşürdüm.

Ne elma armut kopardım.

Ne dalından kiraz yedim.

*

Ana ben;

Ne taş atıp bir kuş öldürdüm.

Ne dal kırıp yaprak düşürdüm.

Ne de bir cam kırıp komşumuzu üzdüm.

Anne ben babamdan önce büyüdüm.

*

Ana ben;

Duygularımı içime attım.

Hep sessiz kalıp sustum.

Her zaman beladan kaçtım,

Laftan sakındım.

Adımıza leke sürmemek için,

Çocuk olup oynamadım.

Hep herkesten kaçtım.

Duygularımı köreltip kalbimi yordum.

Ama hep gururla dolaştım.

*

Ana ben;

Hep hayal kurdum.

Hiç düş görmedim.

Düş gördüğümde hiç uyumadım.

Hayalimde çok gezip, dolaştım.

Az yerildim, çok sevildim,

Tek başıma koca bir ömür geçirdim.

Sineme ne yabancı bir el değdi,

Ne de bir sinek konup beni rahatsız etti.

*

Söylesene ana;

Ben nasıl bir hayat yaşadım.

Hiç kimseyi üzüp kırmadım.

Bir gün büyüyüp adam olacağım diye,

Hep umutla yaşadım.

Ana ben, hiç çocuk olmadım.

Hep babamdan önce büyüdüm.

Ama hala adam olamadım.

Söylesene be anam,

Ben ne zaman güzel bir adam olacağım…

*

13.05.2012

Cahit KARAÇ