Ana ocağı

Baba evi de deriz, Ana ocağı da… Doğup büyüdüğümüz çocukluğumuzun, okul hayatımızın geçtiği, sıcacık yuvadır orası…

Ana ocağından ilk ayrılışım askerlik görevimden dolayı olmuştu… Kısa sürmüştü bu ayrılık on sekiz ay… Askerlik dönüşü, iş hayatım ve evliliğim. Otuz sene olmuş yuvadan ayrılalı, dile kolay geliyor, oysa bir ömrün yarısı…

Hafta sonu Pazar günü baba evindeydik. Bacayı şimdi küçük birader tüttürüyor… Asker Oğlum Murat bir haftalığına izinli geldi. Özlemiş, babaannesinin evinin kokusunu…

Ocağımız, evimiz Gaziosmanpaşa’nın Yıldız tabyasında… Yarım saat sonra oradaydık…Birader geleceğimizden haberli, bahçeye sofrayı hazırlamıştı gittiğimizde…

Altmış beş senelik kerpiç gecekondumuz her şeye rağmen ayakta durmaya çalışıyor… Belki o da bir gün, çökmeden yıkılacağı günü beklemekte…

Bahçemizdeki kuyumuz, hani yaz aylarında içine karpuz salladığımız, mahallemizdeki komşularımızın buzdolabı olarak kullandığı, içi taş örmeli dipsiz kuyumuza kilit vurulmuş…

Artık her evde buzdolabı var, sular da kesilmiyor… İşin bitince işte böyledir… Vururlar kapına kilidi… Unutulursun. Hatırlanmazsın bile dipsiz kuyu…

Sevgi ve Saygılar.