Anadolu kulübü...

Büyükada Anadolu Kulübü'nün şekerpare tatlısı bir başka olur...

Ne çok pişirirler, ne de az... Sarı ile kahverengi arası bir rengi vardır...

Göbeğe yerleştirilen fıstık, taze ve kıvamında kavrulmuştur...

Fıstığın bile tadı, bildiğiniz fıstıklara benzemez!

Tatlının siresini nasıl hazırlarlar bilemem. Boğazınızı yakmaz. Tatlıyı yer yemez canınız su çekmez!

Düşünün Büyükada'nın Ağustos sıcağında Şekarpare yiyor ve su içmiyorsunuz?

***

Pirzolası da çok güzeldir.

Bir gün önceden dinlenmeye mi alınır?

Pirzolayı odunla pişirdiklerini sanırım.

Her ısırdığım da, sanki bir odun kokusu hissederdim...

***

Pilav?

Yahu bunların pirinci bizim bildiğimiz pirinç değil mi?

Yoksam aşçı, Sivas yaylalarından gelmiş tereyağı mı kullanıyor?

Tane tane... Ağzınız da eriyor...

***

Hakkı Bey'le gittik Anadolu Kulübü'ne...

Pardon, Hakkı Ağabey...

Uzun vapur yolculuğundan sonra serinlemek için kendimi Marmara'nın kucağına attım.

Yemekler de ancak hazır olur, dedi...

Yıkandım, kurulandım...

Yemek servisimiz başladı...

Herşey çok güzel de, porsiyonlar çok küçük!

***

-Hakkı Abi! Bu tatlıdan biraz daha yiyebilir miyim?

-Bekleyeceksin... Biraz önce karşı da ki masaya servis yaptım. Herif pek istahli değil. Kalanı getiririm...

***

Anadolu Kulübü'ne 1964 yılında gittim.

Hakkı Abi garsondu. Beni de elimden tutup, götürdü...

Anadolu Kulübü'nde yediğim şekerpare'nin tadı damağımda duruyor...

Türkiye'ye gelsek, Milletvekili arkadaşımız da yok, nasıl gideriz?

***

Anadolu Kulübü'nün Ankara'da 12 ay açık olan bir şubesi de varmış. Yerini bile bilmem...

Ama Türkiye'ye gelirsem, Büyükada'da ki kulübün kapısına kadar girip, şekerpare tatlısı yemeğe geldim, diyeceğim...

Kulüb Üyesi Milletvekili dostumuz olmasa bile, Anadolu Kulübü'nde çalışan Sivaslı bir hemşehri muhakkak bulurum...

Bir köşeye ilişir, tatlımızı yeriz...

Siz hiç merak etmeyin...