Andımızda Uzlaşma Olabilir mi?

Uzlaşma, Batı standardındaki demokrasilerin olmazsa olmazıdır. Bazen tüm ülkeyi ilgilendiren bir konuda siyasi partiler, iktidar ve muhalefet taban taban zıt görüşlerde olabilir. Ancak ülke menfaatleri gereği bir araya gelip, gerekirse karşılıklı tavizler vermek suretiyle ortak bir metinde anlaşılır ve bu sonuç kamuoyuna ilan edilerek, yavaş yavaş birikmeye başlayan gerginlikler, fırtına bulutları tamamen dağıtılmış olur.

Ancak başta Ortadoğu olmak üzere, az gelimiş ülkelerin yarım yamalak işleyen demokrasilerinde ise böyle bir şey yoktur. Hiç kimse kendi görüşünden taviz vermez. Böyle bir davranış ilkesizlik, ödün vermek, zayıflık kabul edilir. Hatta kendi fikirlerine katılmayanlar ya gafildir ya da hain. Bu nedenle de “Uzlaşmazlıklar” sürüp gider. Bazen de istikrarsızlığa, tehlikeli çatışmalara ve kaosa neden olur. Halbuki “Bulunmaz Hint kumaşı” olmayan kendi katılıklarından  biraz taviz verebilseler tüm kavgalar bitecek, yerine barış gelecektir.

İşte son günlerde  ”Andımız”  olayında da böyle bir hava var. Danıştayın ilk okullarda tekrar okunmasına karar verdiği andımızı bir kesim asla kabul etmiyor.Diğer kesim de onsuz olmaz diyor. Hiç kimse “Haydi bir araya gelelim de, metni biraz değiştirip öyle uygulayalım” demiyor. Söz gelimi andımızın bilinen metni, şu şekilde biraz değiştirilirse, belki de ne şiş, ne de kebap yanacak ve oluşmaya başlayan fırtına bulutları, gereksiz kutuplaşmalar bir anda dağılmış olacaktır:

            “ Türküm, doğruyum, çalışkanım, yasam; küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak, yurdumu milletimi özümden çok sevmektir. İlkem; yükselmek, ileri gitmektir.

            Ey yüce vatan! Senin uğrunda durmadan çalışacağıma ant içerim. Varlığım Türkiyeme armağan olsun. Ne mutlu Ay- Yıldız altında yaşayana! “

            Görüldüğü gibi iki kesimi de tatmin edecek bir metin.. Ne diyelim, uzlaşmalı, barış dolu günlere..