Anemon manzarası

Samsun.

İstanbul gibi, yabancılık çekmediğim, güzel bir şehir.

Ulusal, ulu, huzur dolu...

Tylolhot ilacımı yaptım, yazmaya koyuldum, çünkü kahvem bitti bir , hastayım bu da iki.

Anlam veremediğim bir duygu yoğunluğu içerisindeyim bu da üç.

Şuan koltuğumda önümde pc, onun önünde mükemmel bir sahil manzarası var.

Yaklaşık bir haftadır her sabah uyandığımda, ayakta bu manzaraya bakıyorum.

Kah kahvemi alıp, kah kahvesiz.

Bakarken şunu gördüm ki, hayat beklediklerini değil beklemediğin insanları getirip koyuyor önüne.

Bir de şunu düşündüm, aslında tek hassas ve ince düşünen, saçma şeylere takılan ben değilmişim.

Atakum sahili güzelmiş burada, kır pidesi yenirmiş, hiçbirini denemedim.

Sanırım yenilikleri deneyecek vaktim olmuyor.

Bir ay sonra çok olacak sanırım.

Vitesi boşa alınmış araba gibi bırakıyorum kendimi bayırdan aşağıya.

En sonki frenlememden sonra daha neyden korkabilirdim ki?

Korkularım yoktu benim, korkularım varmış artık benim.

Çözüm getirilmeyen, cevabı olmayan, anlatılmayan soruların şişirdiği balon vardı.

Kendisi uçtu gitti.

Yanımda kalan tek şey, anılar oldu geriye kalmış olan.

Anılar güzeldir.

En az şu manzara kadar.

Bakakalırsın, sonra arkanı dönmek ve odadan çıkmak zorundasındır.

...