Aniden...

Uzağa bakıp yakını görebilir mi insan.. Sonrayı önceden bilebilir mi
Acıyı duyup kulaklarını tıkayabilir mi
Kaderine gülüp geçebilir mi
Haykırabilir mi tüm gücüyle içine sustuklarını
Yarımlarını yarınlarında tamamlayabilir mi...? Uzun zamandır uzaklara dalmakta gözlerim.. Issız adadan gelecek ıssızlığa... İnsan hiç durmadan, yalnızca birinin hayatına geri Geleceğine kendini inandırır mı? Delilik mi, umut mu, çaresizlik mi, kabulleniş mi, çözümü zor, düğümü sıkı bir paradoks bu.. Seni beklemenin ilkokul sıralarında koklayıp çaktırmadan ısırdığım kokulu silgileri özlemekten bi farkı olmalı.. Beslenme saatinde dağıtılan sütlerden daha fazla anımsamalıyım kokunu, içime her çektiğimde.. Tebeşir yutmak değil yokluğun ateşlendirmeli ansızın.. Gideceğinden korkmalıyım, kocaman elli matematik öğretmenimden fazla... Çıkış zilinin sesi değil , sana kavuşmanın verdiği telaş sabırsızlandırmalı içimi... İçimin çocukluğu , çaktırmadan ısırdığım kokulu silgiler üretilmiyor artık.. Beslenme saatinde süt yerine nasihat dağıtılıyor.. Tebeşirler yerine, keçeli kalem kullanıyor beyaz tahtalara.. Kocaman elli matematik öğretmenini, kocaman bir tabutun içine koydular bi kaç yıl evvel.. Ve sabırsızlığımın çanları yerine polifonik melodiyle postalanmakta öğrenciler evlerine.. Bu yüzdendir sevdiceğim, seninde içinde olduğun o zamanları da seviyordum ben... O zamanlar yok artık, sen gel bari....