Anılar heryerde peşimizdedir

Bazen insan gülsün mü, ağlasın mı karar veremiyor. Anıların hepsi üstüne üstüne gelirken üstlerine tükürüp arkanı dönmek zorunda olduğunu bile bile onlara sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlayasın geliyor.

Eski eski diyip duruyoruz ama aslında hiçbirşey eskimiyor. Biz zamanla kendi çapımızda bir şeyleri karşılaştırıp insanların önüne sürüyoruz, sonra da kendimizi de inandırmaya başlıyoruz eski olduklarına. Ama gün geliyor eski dediğimiz şeyler dün sabahtan bile daha yeni olarak karşımıza dikiliveriyorlar. İşin kötü yanı dinlemiyorlar 'siz eskidiniz ' desekte... Zaten genelde öyle bir zamanda geliyorlar ki, ağzımızı bile açmamıza fırsat bırakmıyorlar.

Önce söze geçmiş diye başlıyorlar... Sonra parklardan, sinemalardan, okullardan, cafelerden hatta hiç utanıp sıkılmadan birbirimize yaptığımız küçük şakalardan, taktığımız lakaplardan bahsediyorlar ve sözü döndürüp dolaştırıp sevgiye getiriyorlar. 'Sevgi,sevgi' diye başmızın etini yiyorlar, şu başımızın eski dediği anılar. Sonra daha da acımasızlaşıyorlar hata diyorlar, hata hata ve vicdan hani vicdan, pişmanlık var mı pişmanlık? Siz unutmaya çalıştıkça sanki daha çok üstümüze geliyorlar, daha çok, daha çok...

Ve hep olmadık zamanlarda, başka başka mekanlarda, belki camdan bakarken, belki yolda yürürken ya da rastgele bindiğimiz takside o şarkı çalarken üstümüze üstümüze geliyorlar. Ve hep aynı şeyi söylüyorlar 'Eğer birine gönülden sevdalıysan zaman alışmayı öğretiyor ama unutmayı asla...'