Anıtkabir’den geldim

Bugün Ankara’da bayram vardı, halkın bayramı, demokrasinin bayramı, çocukların bayramı, kadınların bayramı, erkeklerin bayramı, gençlerin bayramı, yaşlıların bayramı vardı.

Şimdi Anıtkabir’den geldim. Anıtkabir barajdı, Atatürk Barajı. Aslanlı yoldan bir insan nehri akıyordu Anıtkabir’e doğru, barajda birikmiş insanlar vardı ve büyük bayrağın yanındaki merdivenlerden barajdaki insan aşağıya doğru akıyordu. Büyük enerji üretmiş olarak güzel ağaçların, çiçeklerin arasından geçerek Akdeniz Caddesi’ne doğru dağılıyordu.

Sabah önce bayrağımı astım balkona ve saat 10’da evden çıktım, uzaktan sesler duyuluyordu zaman zaman, pencerelerde, balkonlarda bayraklar. Yürüyerek gidip Beşevler’den katıldık, 10 yaşındaki yeğenim Sıla da vardı yanımızda. Tandoğan’a ulaşamadan Gençlik Caddesi’ne dolaşıp Anıtkabir’e yürüdük. Yüzlerce metrelik yürüyen bir bayrağın yanından Anıtkabir’e ulaştık.

Anıtkabir sessiz değildi, “Dağ başını duman almış”, “Çıktık açık alınla on yılda her savaştan”, “Ankara’nın taşına bak” diyordu kalabalıklar. Anlamlı sloganlar duyuluyordu. Sık sık güne duyarsız kalan medya da sloganlardan nasibini alıyordu. “baksana, kaç kişiyiz saysana” diyorlardı kalabalığı doğru saymasını bilmeyenlere.

Ankara kırmızı beyazdı, yüzbinlerce bayrakla... Ülkemizin geleceği için umudumuzun bitmediğini gördüm. Bugün bayram, Ankara’nın bayramı, Türkiye’nin bayramı.

Not: Bugün büyük bir hata yaptım, fotoğraf makinasını unuttum. Gördüklerimi görüntüleyemedim, ancak beynime yazdım.